Al meer dan een half jaar geleden hebben we geboekt, een paar dagen Barcelona. Deze stad stond al een tijdje op de nominatie, maar omdat het vliegen ons maar niks leek, was het er nog nooit van gekomen.
De weerberichten melden overigens niet veel goeds. Met name zaterdag en zondag wil het regenen en onweren. Ach ja, je kunt niet alles hebben…
DAG 1
donderdag 09-10-08
Vandaag is het dan zover. We gaan voor het eerst Barcelona zien en ik (Tessa) zelfs voor de eerste keer vliegen. Om 9:45 rijden we weg. We vliegen vanaf Dortmund en laten de auto daar staan (€ 33,- voor zes dagen). Om 11:15 zijn we op de luchthaven, meer dan een uur te vroeg, maar ik begin nogal te stressen wanneer het kiele kiele dreigt te worden.
We hadden al online ingecheckt, dus kunnen meteen door naar de douane. En daar begint het gezeik al… Waar iedereen door kan lopen begint bij zowel Stephan als bij mij het metaaldetectorpoortje te piepen. Om de één of andere vage reden heb ik een fobie voor douanes en grensovergangen, en voel dan ook een lichte paniekaanval opborrelen, en daardoor maak ik me volgens Stephan nog veel verdachter (en dat moet hij me dan natuurlijk ook even zeggen waar dat douane-volk bij staat).
Er schieten me allemaal beelden door de kop van kilo’s coke in onze tassen… Maar natuurlijk gebeurt er niks en tien minuten later kunnen we, ontdaan van onze jassen, truien, riemen en schoenen gewoon doorlopen. De juiste gate hebben we al gauw gevonden en rond 12:00 zitten we achter een bak koffie. Meteen al horen we een Duitser door de intercom schreeuwen (want daar zijn ze goed in): verspätung! Ik heb het nu al gehad met dat vliegen… De vertraging blijkt gelukkig mee te vallen en uiteindelijk vertrekken we een half uurtje later dan gepland. Het vliegen is de eerste tien minuten erg leuk, grappig om de wolken nu eens van de bovenkant te zien. Maar al gauw begint ook dat te vervelen en vermaken we ons verder met een boek. Om 16:00 staan we op het vliegveld El Prat de Aerobus te zoeken die ons naar de stad brengt. Die hebben we al gauw gevonden, voor ongeveer € 4,- zet deze ons af op Plaza Catalunya, vijf minuten lopen verwijderd van ons appartement.
In Barcelona is het bewolkt, maar warm en droog. We lopen meteen door naar ons appartement dat aan een zijstraatje van de Ramblas ligt, prima plekje dus! Het appartement hebben we via internet geboekt, mede omdat het Nederlanders zijn die die tent runnen, dat leek ons wel handig en vertrouwd. Wanneer we het juiste adres gevonden hebben zien we alleen een grote deur vol met graffiti. We bellen aan en wanneer we vervolgens een zoemer horen weten we dat er ergens in het gebouw iemand de deur probeert te openen, maar dat lukt niet. We vinden het maar vreemd dat er niet even iemand naar beneden komt. Pas na een keer of vijf bellen, zoemen en tegen die deur rammen gaat die open. Vervolgens staan we in het pikkedonker in het portaal van het gebouw. Met het lampje van onze mobiele telefoons zoeken we ons een weg door het trappenhuis. Wanneer er op de vierde verdieping een deur openstaat stappen we daar maar eens naar binnen. Weer vinden we het raar dat we ook daar niet opgewacht worden. Het blijkt een woonhuis te zijn en al gauw komt er een man aanlopen.
En wat voor één… Een nogal angstaanjagend figuur met lang zwart haar in zijn nek die alleen Spaans spreekt. Als ik alleen was geweest was ik meteen weer vertrokken. Maar om maar niet meteen van het ergste uit te gaan (al is dat niet mijn sterkste punt), betalen we zoals afgesproken vooraf en gaan naar onze kamer. Ik vraag nog wel even naar de Nederlandse mensen waar we verwachtten terecht te komen, en hij zegt dat zijn vrouw Nederlandse is, maar dat ze nu niet thuis is. Onze kamer is één van de drie slaapkamers van het woonhuis die de mensen verhuren. Wel een beetje oud, maar verder prima! We laten onze koffers achter en gaan meteen de stad in. Bij het afsluiten van de kamer komen we erachter dat het niet uit maakt of je de deur wel of niet op slot draait. Je kunt hem hoe dan ook zo weer open trekken. Maar weer besluiten we ook hier niet moeilijk over te gaan doen.
We hebben ondertussen trek gekregen en lopen naar de Mac om de hoek. Daarna lopen we over de Ramblas richting de haven. De Ramblas doet ons het appartement meteen vergeten. Een brede boulevard waar het geweldig druk is, dat hadden we niet verwacht in oktober. Er is van alles te doen. Er staan kraampjes met bloemen, tijdschriften, kranten, souvenirs en zelfs kraampjes met kippen, fazanten, konijnen en eekhoorntjes. Ook staan er aan beide kanten straatartiesten, een voetballer die twaalf uur per dag een bal hoog houdt, een goochelaar, maar ook veel levende standbeelden. We staan er een tijdje bij te kijken en zien dat ze geïrriteerd raken van toeristen die foto’s maken, maar vervolgens niet betalen. Begrijpelijk, want daar staan ze er uiteindelijk ook voor. Sommige draaien hun hoofd weg, maar er zijn er ook wat bij die beginnen te schreeuwen. Leuk voor ons vermaak, maar eigenlijk gaat ons dit te ver en we lopen door. We lopen langs het standbeeld van Columbus. Hoewel Columbus zelf beweerd dat hij in Genua geboren is, twijfelen sommige historici hieraan. Ook de Catalanen ontkennen dit, zij claimen dat Colombus één van hen is. Vandaar ook zijn standbeeld in de Catalaanse hoofdstad. Net daarachter ligt Port Vell, de oude haven die tegenwoordig vooral dienst doet voor de pleziervaart. De echte haven zullen we later deze week nog zien.
We hebben de kaart en de reisgids in de kamer laten liggen en lopen dus zonder vaste plannen richting het oude centrum. Vanaf Port Vell lopen we linksaf langs de boulevard en vervolgens weer linksaf de wijk Barri Gothic in. Hier slenteren we wat door de gezellige straatje en drinken wat op een terrasje. Onderweg komen we langs de Cathedraal. Helaas staat de Cathedraal bijna volledig is de steigers, dus van de buitenkant is maar weinig te zien. Hoewel we afgesproken hadden vanavond gewoon een beetje te gaan lummelen, kunnen we het niet laten en gaan toch even binnen kijken. Onder de steigers door lopen we naar de ingang. Links en rechts van ons zitten daklozen, waarvan de meesten een lichaamsdeel missen. Ze kijken ons vragend aan, maar we lopen door. Al hou ik er wel even een rotgevoel aan over.
Na het bezoek aan de Cathedraal lopen we terug naar ons appartement. Ik doe de balkondeuren open en tref daar de buurvrouw van de kamer naast ons. Ook dat is Nederlands stel. Ze vertellen dat zij een dag voor ons aangekomen zijn en ook wel een beetje schrokken bij hun aankomst in het appartement. Verder vertelt ze dat het ’s ochtends dringen is bij de enige badkamer, omdat iedereen wil douchen. Stephan en ik zijn het meteen met elkaar eens dat we morgenvroeg onze tijd niet willen verdoen in de rij voor de badkamer en springen meteen onder de douche.
Daarna maken we plannen voor morgen. Na morgen wil het weer slechter worden, dus we besluiten om morgen Park Guëll te bezoeken. Dat is wel iets waarbij we geen regen kunnen gebruiken. Ik maak vervolgens een start met dit reisverslag. Daarna lezen we nog wat, maar als snel liggen we te pitten.
DAG 2
vrijdag 10-10-08
Al heel vroeg ben ik wakker. Omdat Stephan na zijn ongeluk meer slaap nodig heeft dan ik, en ik het jammer vind om op de kamer te wachten tot hij de slaap uit heeft, maak ik hem voorzichtig wakker. Wanneer ik voorstel om eerst in mijn eentje de straat op te gaan vindt hij dat een prima plan. Op dit vroege uur is ook de badkamer beschikbaar en ik poets er mijn tanden. Daarna ga ik op pad.
Om 7:15 loop ik over een uitgestorven Ramblas. Het is er stil, op de bankjes zitten hier en daar wat groepjes zwervers en enkele mensen lopen er richting de metro, ongetwijfeld om op hun werk te komen. Ik besef dat juist de enorme drukte de sfeer maakt op de Ramblas. De toeristen liggen net als Stephan nog in hun nest. Ik loop een stukje over de Ramblas om vervolgens het straatje weer in te lopen waar ook ons appartement is. Dat loop ik voorbij om bij het Museum te komen. Ook hier lopen er hier en daar wat zwervers en ik voel me niet erg prettig. Gelukkig spreken ze me niet aan en al gauw kom ik bij het Museum. Er is een man het plein aan het schoon spuiten. Ook gisteravond viel ons al op dat er bijna geen afval op straat ligt. Wel hangt er op veel plekken een gigantische rioollucht. Ook ben ik enigszins geschokt over de grote aantallen zwervers en bedelaars. Ik kan me niet herinneren dat dat in andere Europese steden zo erg was. En hoewel ze misschien geen vlieg kwaad doen, ben ik toch een beetje bang voor ze.
Ik loop een rondje door de wijk en wil eigenlijk naar de Boqueria markt, maar wanneer ik daar aan kom zijn ze nog aan het opbouwen, ik loop dus maar terug naar Stephan. Wanneer ik rond 9:00 terug ben in het appartement slaapt Stephan nog. Nu maak ik hem wel wakker. En na het bekende ‘nog een half uurtje’ komt ook hij uit bed. Dat halve uurtje gebruik ik om me in te lezen in het Park Guëll en uit te zoeken hoe we daar kunnen komen.
Daarna lopen we langs een bakkertje voor een ontbijt en vervolgens met het broodje in de hand naar de metro. Het is heel erg mooi weer vandaag, geen wolkje in de lucht. We kopen een 4-dagen kaart voor het openbaar vervoer. En hoewel iedereen altijd zegt dat het kopen van dat soort kaarten meestal niet uit kan, en je beter gewoon 10-ritten kaartjes kunt kopen, is het wel verdomdes makkelijk! Na ongeveer 20 minuten zijn we bij het dichtstbijzijnde metrostation van het Park Guëll. Vanaf daar kunnen we met de bus, maar we besluiten te gaan lopen. Dat blijkt nog een hele klim te zijn en we zijn blij dat het laatste hele steile stuk grotendeels uit roltrappen bestaat. Uiteindelijk komen we aan bij een achteringang van het park. Vanaf daar hebben we een geweldig uitzicht over de stad. In de verte zien we de torens van de Sagrada Familia boven de stad uitsteken. Die zullen we later vandaag nog van dichtbij gaan bekijken.
Park Guëll is een groot stadspark dat ooit in opdracht van een rijke familie in Barcelona is aangelegd. Zij gaven in 1900 Antoni Gaudi opdracht voor het creëren van een soort droomdorp. Deze opdracht pastte goed in Gaudi’s straatje, aangezien hij in zijn architectuur de inspiratie haalt uit de natuur. De aangelegde paden en trappen in het park zijn dus ook mooi geïntegreerd in de natuur. Het dorp is er nooit gekomen, van de geplande 60 huizen zijn er uiteindelijk maar 2 gebouwd. Eén van deze huizen is verkocht aan Gaudi zelf. Dat wat ooit zijn woning is geweest is nu een museum, het Casa-Museu Gaudi.
We lopen door richting het centrale punt in het park, waar het erg druk is. Het doet er sprookjesachtig aan met eerst de portiersloge en de portierswoning, en bovenaan de trap de bekende salamander. Nog hoger zien we de zuilengalerij, waar ook een aantal straatartiesten hun werk doen. We verlaten de zuilengalerij aan de rechterkant en via de trap komen we op het Gran Plaza Circular. Deze is omringd met de wereldberoemde keramisch betegelde banken. Het uitzicht over Barcelona is hier minder mooi dan bij de achteringang, maar ook zeker de moeite waard. Vervolgens verlaten we via de hoofduitgang het park. We denken dat we ook zonder stadsplattegrond wel een metro kunnen vinden. En omdat we geen zin hebben in twee keer dezelfde route lopen we dit keer in de andere richting. Dat blijkt flink tegen te vallen en na een uurtje wandelen pakken we toch maar de kaart erbij. Snel daarna zijn we bij een metrostation.
We stappen uit bij het station direct naast de Sagrada Familia. Het is er gigantisch druk, overal stoppen bussen midden op straat en laten daar massa’s toeristen los. En zo gezellig we die toeristen vonden op de Ramblas, zo irritant vind ik ze hier. Het liefst rennen we meteen terug het metrostation in, maar mijn nieuwsgierigheid wint het van de irritatie.
Tussen Stephan en mij ontstaat er even een discussie. Ik wil wel naar binnen, hij niet. Uiteindelijk ga ik dus wel naar binnen, en hij niet, iedereen blij. En ook hier in de rij laten de bedelaars me niet met rust. Ik geef ze weer niks en weer voel me daar schuldig over. Ik sta hier met m’n camera op m’n nek in de rij om straks een tientje te gaan betalen voor een rondje door de kerk. En zij lopen de hele dag met een leeg Starbucks bekertje te rammelen, zodat ze vanavond weer brood op de plank hebben.
Al bekruipt me steeds meer het gevoel dat ze het misschien wel minder slecht hebben dan dat je als leek zou denken, en dat ze wel erg hun best hebben gedaan om die kindertjes op de foto er zo verwaarloosd mogelijk uit te laten zien.
Maar gelukkig heb ik geen tijd om hier erg lang over na te denken, want dankzij een hele rij kassa’s ben ik ondanks de drukte toch snel binnen.
De Sagrada Familia is een basiliek die ontworpen is door de architect Antoni Gaudi. De kerk is in aanbouw sinds 1882. Tijdens en na de Spaanse Burgeroorlogheeft de bouw een paar jaar stilgelegen. De huidige officiële opleverdatum is in 2026, maar velen denken dat het werk nooit voltooid zal worden. De bouw duurt inmiddels al zo lang, dat de voltooide gedeelten al zijn aangetast en gerenoveerd moeten worden.
In de kerk is het al net zo druk als daarbuiten. Een grote stroom mensen schuift door de smalle paden. In het middendeel van de kerk zie je werklui bezig met de bouw van de kerk, erg leuk om te zien. Erg mooi zijn de grote gekleurde ramen met glasmozaïeken. Je kunt met de trap of met de lift één van de torens omhoog. Maar de rij die daar op staat te wachten, en een wachtende Stephan doen me besluiten dat aan mijn neus voorbij te laten gaan. Ik neem wel nog even een kijkje in het inpandige museum, hier kun je alles te weten komen over de Sagrada Familia en Antoni Gaudi.
Wanneer ik het na iets meer dan een uurtje gezien heb ga ik Stephan zoeken. Al gauw zie ik hem zitten op een terrasje.
We blijven nog even zitten en besluiten om eerst even terug te gaan naar het appartement. Het is al laat in de middag en onze voeten gaan langzaam pijn doen.
Terug in het appartement springen we onder de douche en lezen nog wat. Ik verruil mijn wandelschoenen voor slippers en m’n lange spijkerbroek voor een korte. Stef liep al in een korte broek en vond slippers meenemen maar onzin, maar daar heeft hij nu spijt van. Daarna lopen we de stad weer in. We lopen weer de Ramblas af richting de haven. Voor de tweede keer deze vakantie struinen we door de steegjes van de wijk Barri Gothic.
Op een pleintje staat een soort van koortje allerlei kerkliedjes te zingen en te dansen. Althans dat denken we, omdat we af en toe ‘Jezus Christ’ en ‘Halleluja’ verstaan. Niet echt onze muziek, maar op deze plek erg leuk. Helemaal wanneer er een oud mannetje voor gaat staan die compleet uit z’n dak gaat.
Rond half negen gaan we terug naar het appartement. Met name Stephan is kapot, het witte van zijn oog is helemaal rood. Felle zon blijkt voor hem toch minder leuk te zijn dan voor mij. Audrey houdt ons op de hoogte van de weersverwachtingen in Barcelona en wanneer ze smst dat het morgen bewolkt zal zijn is met name Stephan daar erg blij mee. Ik werk nog even dit reisverslag bij en Stephan gaat direct slapen.
DAG 3
zaterdag 11-10-10
Ondanks dat we gisteren al op tijd in bed lagen, worden we pas om 8:00 wakker. We doen het rustig aan en rommelen wat aan op ons kamertje. Rond 9:00 gaan we naar buiten en ontbijten op een terrasje naast het appartement. We krijgen koffie, een broodje en een schaaltje yoghurt voor nog geen drie euro. Het valt ons sowieso op dat eten hier niet erg duur is, zelfs midden in het centrum niet. Het is overigens in tegenstelling tot de berichten weer erg mooi weer. Het is helder en zonnig en daarmee ook weer erg warm.
Na het ontbijt pakken we de metro naar het metrostation Espanya. Tegenover de Placa d’Espanya staat de oude ‘placa de toros’ (arena) die vroeger werd gebruikt voor stierengevechten. Vanaf het Placa d’Espanya lopen we richting het Palau Nacional, waar je Romaanse kunst kunt bekijken als je dat wil, wij willen dat niet. Aan de zijkant en voorkant zien we de magische fonteinen, een prachtig gezicht. ’s Avonds zou het nog zoveel mooier moeten zijn wanneer ook het lichtspektakel begint.
Vanaf het Palau Nacional lopen we langs het Paviljoen van Mies van de Rohe en het Poble Espanyol naar het Olympisch Stadion. Tot nu toe vooral bergop gelopen en we raken al aardig vermoeid. Bij het Olympisch Stadion blijven we een tijdje hangen om vervolgens te voet verder te naar het kasteel van Montjuic. We lopen een stuk door de botanische tuin en daarna wederom berg op naar het kasteel. Wanneer we boven zijn heb ik het er helemaal uit. Hele zere poten en ik zweet me een ongeluk. Tegen de verwachtingen in is het heel erg warm vandaag.
Montjuïc is het oudst bewoonde deel van Barcelona. Voor de wereldtentoonstelling van 1929 is het gebied danig opgeknapt. Vanaf de 213 meter hoge heuvel van Montjuïc hebben we een schitterend uitzicht over de stad. Het kasteel van Montjuic (Castell de Montjuic), op de heuveltop, werd gebouwd in 1640 om de stad te controleren, zoals de vesting die werd afgebroken in het Citadelpark. In 1751 werd ze herbouwd en was in dienst van het leger tot 1962. Nu is het een militair museum. Op een terrasje bovenop eten we wat en gaan dan met de kabelbaan weer omlaag. Daarna pakken we de metro naar de Ramblas en stappen in de buurt van de haven uit. Voor de derde keer deze week struinen we de hele boulevard af, ondanks onze voeten die niet meer willen blijft het leuk. Heel kort bezoeken we de markt van Boqueria voor een fruitshake
We gaan terug naar het appartement om te rusten, te douchen en ons om te kleden. In een wat luchtiger tenue lopen we anderhalf uur later weer richting de Ramblas. Nu lopen we echter linksaf en steken het Placa Catalunya over richting Passeig de Gracia. We hebben ons voorgenomen om Casa Mila ook van binnen te gaan bekijken. Althans dat heb ik me voorgenomen en Stephan wil zich dat ‘eerst nog effen bekiek’n’. Wanneer we dichterbij komen zien we dat er een enorme rij voorstaat. Stephan zegt meteen dat hij daar in ieder geval niet in de rij gaat staan. En omdat ik het niet leuk vindt om hem weer een tijdlang op mij te laten wachten en zelf ook niet zoveel zin heb in die rij, besluiten we om het niet te doen. Ik vraag een meisje dat er werkt naar een rustiger moment en ze adviseert om ’s ochtends om 9:00 meteen na opening te komen of ’s avonds kort voor sluiting. Met dat in ons achterhoofd lopen we nog een paar uurtjes verder door de wijk. Het is inmiddels donker geworden. We besluiten wat te eten en daarna terug te gaan naar het appartement. Op de Ramblas kopen we een Telegraaf en daar vermaken we ons de rest van de avond mee.
DAG 4
zondag 12-10-10
Na een nacht waarin ik erg slecht geslapen heb, wordt ik om 8:00 wakker. We hadden gisteravond al afgesproken dat Stephan vanmorgen zou uitslapen en ik in m’n eentje terug zou gaan naar Casa Battlo en Casa Mila. Ben een beetje brak en twijfel of ook ik zal blijven liggen, maar ik sleep mezelf toch maar uit bed. Ik neem de metro naar het bij Casa Battlo dichtstbijzijnde metrostation. Ik ben er nog voor 9:00 en er is inderdaad nog niks te doen. De entree is € 16,50 en ik sta te twijfelen of ik dat wel ga doen. Naast mij hoor ik een man tegen zijn vrouw zeggen: ‘Ik wil wa noar binn’n hen, mer dan mot ’t mie wa weard ween.’ Ik begin te lachen en zeg dat ik het ook een ‘luk te völ’ vind. Ze blijken uit Geesteren te komen en zijn er met nog een stel meer. Ook zij besluiten om dit maar te laten voor wat het is en samen lopen we naar Casa Mila. Hier openen ze net de kassa en er is nog niemand, we kunnen dus meteen doorlopen. Casa Mila is gebouwd tussen 1906 en 1910 en is één van de laatste grote werken en één van de grootste successen van Gaudi. Gebouwd voor de familie Mila, maar ook wel bekend als la Pedrera. Bij binnenkomst wordt eerst mijn rugzak gescand, deze moet ik tijdens het bezoek op de buik dragen.
Ik bezoek eerst de tentoonstellingsruimte waar ze alle werken van Gaudi laten zien via tv-schermen. Vervolgens ga ik naar het ingerichte appartement van Mila. Ik zie de woonkamer, slaapkamer, keuken, badkamer en werkkamer van Mila. Daarna loop ik via de wenteltrap naar het dakterras van Casa Mila. De beeldhouwwerken op het dak zijn schoorstenen. Het werk van Gaudi blijft me verbazen. Wie verzint er nou zoiets? Als ik het gezien heb loopt het al tegen de middag en ik ga lopend terug naar Stephan, op de Ramblas koop ik eerst nog de Telegraaf. Stephan is inmiddels wakker en zit met de reisgids in z’n handen op het balkon te wachten. Vluchtig blader ik wat door de Telegraaf en lees het bericht dat Ernst Paul Hasselbach en een nog jongere collega van hem zijn omgekomen bij een auto-ongeluk.
Vandaag is het bewolkt, maar tot nu toe wel droog. We pakken de metro naar de Arc de Triomf. Daar is een soort van dansfestival aan de gang. We blijven even kijken naar de mensen die in traditionele kleding Catalaanse dansen opvoeren. Best leuk! Vervolgens lopen we richting het Parc de Ciutadelle, dat de thuisbasis is van Parc Zoologic, de dierentuin van Barcelona. De dierentuin gaan we niet bezoeken, maar we lopen een eind door het park zelf. Langs de Cascade, een fontein waarbij Gaudi de draken heeft ontworpen. We lopen langs het Catalaans Parlementsgebouw en vervolgens het park weer uit in de richting van Barceloneta. We slenteren wat langs de kraampjes die er langs het water staan en pakken dan de metro terug naar het appartement. Alles doet ons nu zeer!
We douchen ons en kleden ons om, ondanks het bewolkte weer is het nog wel warm. Daarna lezen we de Telegraaf verder uit en wanneer we weer een klein beetje hersteld zijn lopen we naar Palau Guëll. Deze blijkt echter op zondag en maandag gesloten te zijn, maar we vliegen dinsdag pas aan het einde van de middag terug, dus ’s ochtends nog tijd genoeg om terug te gaan.
Het is inmiddels alweer 18:00 en ik ben erg moe vanwege het slechte slapen van afgelopen nacht. We blijven dus een beetje in de buurt. We wandelen weer wat over de Ramblas en door de wijk Barri Gothic. We gaan op een terrasje zitten vlakbij een straatartiest die verstopt in een doos mensen laat schrikken door ineens keihard ‘ola!’ te roepen. We liggen telkens in een deuk!
Daarna lopen we nog even verder naar Plaza Catalunya waar het ook erg druk is en er staat een bandje te spelen. Rond 21:00 gaan we terug naar onze kamer. Ik werk nog snel even het reisverslag bij, maar al gauw lig ik te slapen.
DAG 5
maandag 13-10-10
Vandaag zijn we allebei vroeg wakker. Ondanks dat we geen voetballiefhebbers zijn gaan we onder het motto ‘nu-we-er-toch-zijn’ toch naar Camp Nou, het stadion van FC Barcelona, oftewel Barca. En om meteen maar even een misverstand uit de wereld te helpen, Barca is de voetbalclub en niet de stad zelf. Stephan is helemaal enthousiast, hij wordt spontaan fanatiek supporter van de club. Ik lach hem uit, maar ben al lang blij dat hij het ook leuk vindt.
Maar eerst willen we naar Palau Reial, dus stappen daar uit de metro. Maar dit blijkt ook dicht te zijn (het gaat lekker). Dus lopen we meteen maar door naar het stadion. Bij de kassa heb je keus uit een aantal verschillende programma’s. Wij kiezen voor de tour met audioguide die je ook toegang geeft tot het Barca museum. De tour leidt ons als eerste naar de kleedkamers. Je mag alleen de kleedkamer van de uitspelende ploeg bekijken, die van de Barca zelf blijft gesloten. De kleedkamer heeft weliswaar een jacuzzi en een aantal massagetafels, toch valt het ons wat tegen. Het is nogal oud en de lockers hangen van ellende aan elkaar. We lopen verder en komen dan langs een mariakapel. Het schijnt dat verschillende voetballers voor elke wedstrijd in deze kapel een gebed doen. Via de toegangssluis komen we uiteindelijk in het stadion zelf terecht. Bij de dug-outs vertelt de audioguide dat de stoel links de stoel van Frank Rijkaard is. Stephan vraagt mij wat Frank Rijkaard daar nou in godsnaam doet. Zelfs ik weet dat hij de trainer was. En dat terwijl Stephan zo’n fan is… Maar ondanks zijn plotseling grote passie voor de club hebben we beide niet zo de behoefte om tegen betaling met een kartonnen Ronaldinho op de foto te gaan.
Daarna komen we door de perszaal die we herkennen van de televisie, hier dendert de stem van een schreeuwende Louis van Gaal door de audioguide. We zien medelanders trots lachen. Daarna lopen we door een soort café waar de sponsoren en andere hoge heren tijdens de rust en na de wedstrijd een drankje kunnen drinken. Verder krijgen we nog de gelegenheid om op de tribune te zitten en vervolgens op de perstribune.
Als laatste komen we terecht in het FC Barcelona Museum. Bij elke vitrine hangt een nummertje wat wil zeggen dat onze vriend de audioguide van plan is ons bij elke kast iets te vertellen. Ik geloof het verder wel en heb het museum nog wel een keer gezien. Dan loop ik terug naar Stephan die wel alles wil horen (zucht…). Maar ik snap wel dat ik iemand met hart voor de club dit niet kan ontnemen. Totdat hij op een foto Mark van Bommel en Giovanni van Bronckhorst niet herkend. Hij voelt zich voor lul staan (en dat stond ie ook), ik ga op de tribune zitten wachten, maar al gauw komt Stef ook en heeft hij er gelukkig ook genoeg van.
We volgen de bordjes ‘uitgang’ en worden dan door de winkel geleid waar je t-shirts, petten en andere rotzooi kunt kopen. Wij lopen meteen door naar buiten en bestellen bij de snackkeet op de parkeerplaats een patatje.
Dan lopen we terug naar de metro die ons naar de Torre Agbar brengt. Torre Agbar is een wolkenkrabber in Barcelona. De naam is afgeleid van Aguas de Barcelona, het Spaanse waterleidingbedrijf dat in de toren gevestigd is. De Torre Agbar is pas geopend in 2005. Vanaf de Torre Agbar lopen we via het Teatra Nacional naar het Auditori. Daarna gaan we met de metro terug naar de Ramblas voor de krant en daarna lopen we naar ons appartement. We werken ons vaste ritueel af en anderhalf uur later staan we weer op de Ramblas.
We willen naar het Palau de la Musica Catalana. Ik ben er ondertussen achter gekomen dat het vaak nodig is om je bezoek hier te reserveren, maar dat hebben we niet gedaan, dus we gaan op de bonnefooi. Mocht er geen plek zijn, dan kunnen we reserveren voor morgenvroeg. Wanneer we daar aankomen is het dicht en we zien dat het ook morgen gesloten is.
Dat gaat dus aan mijn neus voorbij. Ik baal als een stekker, veel mensen omschreven in hun reisverslagen dit gebouw als één van de mooiste van Barcelona. Maar ook de buitenkant van dit gebouw is de moeite meer dan waard. En omdat het gesloten is en er niemand binnen is kunnen we ongegeneerd met onze neuzen tegen het raam aan gaan staan om ook de entree te zien. Erg mooi!
Dan lopen we verder langs Eglisia de st. Pere, Musee Picasso, de Santé Maria del Mar en vervolgens door het oude centrum terug naar Plaza Reial. Hier waren we eerder deze week ook al eens geweest en ons toen voorgenomen om hier nog eens een avondje op het terras te gaan zitten. En dat gaan we nu dus doen. We eten op een terrasje wat. Het plein doet gezellig aan en het is er ondanks dat het direct naast de Ramblas ligt niet eens heel erg druk.
Daarna lopen we voor de laatste keer deze vakantie naar de haven. Op de houten kade van de Ramblas del Mar gaan we lekker in het zonnetje zitten. Daarna lopen we een rondje om Port Vell. Ik wil graag naar het aquarium. Dat stond steeds op ons lijstje voor als het een dag slecht weer zou zijn, maar vanwege het mooie weer gaat ook dat niet door. Stephan heeft geen zin. We lopen dus maar weer terug naar de Ramblas en lopen ook die voor de laatste keer af.
We gaan nu naar de markt van Boqueria, de grootste markt van Spanje die zes dagen per week geopend is. Een leuk plekje om te fotograferen en de marktkooplui zijn het blijkbaar gewend dat toeristen er foto’s maken, want ik heb niet het gevoel dat ze zich hieraan irriteren. We kopen er wat fruit en daarna zijn onze voeten het wandelen weer zat. We lopen naar het bekende café Zurich aan het Plaza de Catalunya en strijken daar neer op het grote, drukke terras. Een leuk plekje om mensen te kijken en niet eens heel erg duur, € 3,50 voor een half liter bier. Terug in ons appartement lezen we de krant en maken nog wat plannen voor onze laatste ochtend in Barcelona.
DAG 6
dinsdag 14-10-10
Hoewel Stephan het de heenweg maar overdreven vond om een uur vroeger dan nodig richting het vliegveld te vertrekken, wil hij nu drie uur voor vertrek al naar het vliegveld. Terwijl het maar twintig minuten met de bus is en we al online ingecheckt zijn. Het zal hem niet gebeuren om die vlucht die hem terug naar huis brengt te missen. Hoewel hij Barcelona best mooi vond, is hij altijd weer blij wanneer het er weer op zit. Maar we hebben dus nog wel een paar uurtjes over. Als eerste gaan we op zoek naar een ontbijt. In de wijk Barri Gothic bestellen we bij een cafeetje een broodje en een bak koffie. Daarna gaan we nog eens terug naar de Cathedraal, we hebben er de kloostertuin nog niet gezien. We lopen een rondje om de Cathedraal en al gauw hebben we het gevonden. Wanneer we naar binnen willen lopen word ik al gauw terug gefloten. Ik heb een hemdje aan en vanwege mijn blote schouders mag ik niet naar binnen, grrrr… Dus Stef gaat alleen de 13 ganzen bekijken. Wanneer hij terug komt stel ik voor dat hij z’n t-shirt even afstaat, zodat ook ik naar binnen kan, maar dat vindt Stef een iets minder goed plan dan ik. Dus helaas, we gaan verder.
Als laatste staat nog Palau Guëll op de planning. De vorige keer dat we daar waren was die dicht. Nu is hij open en de entree blijkt zelf gratis te zijn. Wel zijn ze aan het verbouwen, wat tot gevolg heeft dat we alleen de entree en de kelder mogen bezoeken. Wanneer we ook dit gezien hebben is het tijd om ons klaar te maken voor het vertrek.
We lopen terug naar het appartement, pakken onze spullen weer in. Zeggen Gonzales gedag (die we daarvoor eerst wakker moesten maken), leveren de sleutels weer in en lopen naar het Plaza de Catalunya. Vanaf daar gaan we met de Aerobus terug naar de luchthaven. Uiteraard zijn we veel te vroeg, en ondanks dat het een gigantisch groot vliegveld is hebben we onze weg hier al snel gevonden. Uiteindelijk zitten we meer dan twee uur te vroeg in de gate te wachten. In een winkeltje kopen we om de tijd te doden een paar veel te dure tijdschriften. Gelukkig hebben we geen vertraging en om 18:30 zijn we terug in Dortmund waar onze auto nog steeds op ons staat te wachten. Rond 21:00 zijn we thuis en duiken meteen ons bed in, want morgenvroeg moeten we allebei al weer werken en we zijn gesloopt…
Het was een drukke, maar erg mooie week. De tijd die we er hadden was ook voldoende om een goede indruk van de stad te krijgen. We hebben alles gezien wat op de planning stond en het weer heeft ook goed mee gewerkt. Ik probeer voorzichtig te peilen wat Stef ervan vindt om in de kerstvakantie nog een paar daagjes naar Londen te gaan, maar heb al gauw door dat dat het niet gaat worden.