Een vlucht geboekt en op het vliegveld staat (als het goed is) een auto op ons te wachten. Verder niks vastgelegd en dus lekker flexibel! Eigenlijk precies zoals we het liefste rondreizen. We hebben er zin in!


DAG 1
vrijdag 11-03-11
Vanmorgen om een uur of 11:00 vertrokken vanuit De Lut. Stephan heeft zijn vrije dagje opgeofferd om ons weg te brengen. Om 13:00 zijn we op het vliegveld in Weeze, waar we samen met Stef nog een bakje koffie drinken. Dan gaat hij terug naar huis en wij door de douane.
Uiteraard loop ik even later weer op m’n sokken door de detectiepoortjes en vraag me voor de zoveelste keer af waarom ik áltijd (echt ááááltijd) mijn schoenen uit moet doen en voor de rest niemand!?
Even later zitten we in de gate en niet veel later kunnen we ook het vliegtuig in. We voelen ons nog een beetje ongemakkelijk tussen die hele vele hoofddoekjes, dus dat belooft nog wat…
De vlucht duurt ons uiteraard weer veel te lang (net geen vier uur), maar we zitten er onze tijd wel uit.
Naast mij (Audrey heeft zich uiteraard het plekje aan het raam wel toegeëigend) zit een wat oudere vrouw die tijdens het opstijgen al aan het bidden slaat… Maar ik denk maar zo, als we gaan, dan gaan we met z’n allen. Het is een nogal beweeglijk ritueel en ik krijg dan ook regelmatig een beuk in m’n zij, haha! Ik zit steeds heel stiekem (tenminste dat dacht ik) naar dat meanske te kijken, maar haar dochter (???) betrapt me. Ze knipoogt naar me… En na alle verhalen die we te horen kregen toen we vertelden dat we met twee vrouwen alleen naar Marokko zouden gaan, ben ik blij dat ze me niet meteen een mes tussen m’n ribben heeft geramd.

Om 19:00 Nederlandse tijd landen we in Fez (hoe laat het in Marokko is weten we niet, want we hebben geen idee wat het tijdsverschil is tussen Marokko en Nederland, we zijn echt heel erg slecht voorbereid vertrokken).
Er staat op het vliegveld al iemand te wachten met een bordje ‘Pessa Olde’, naja, dat zal ik wel zijn denk ik… Hij brengt ons naar onze huurauto ergens op een wat achteraffig parkeerplaatsje.
Onze argwaan laait uiteraard weer in volle hevigheid op, want nu zullen we dan dus wel verkracht worden… En dat duistere type dat daar steeds vanaf een afstandje staat toe te kijken zal ons vervolgens wel gaan omleggen. Tot onze verbazing gebeurt er verder niks, en even later lopen we terug naar het vliegveld om te gaan pinnen voor de borg. Als we daarna weer naar buiten stappen komt de regen met bakken uit de lucht. Echt niet normaal! We rennen terug naar de auto en de twee mannen en zijn drijf- en drijfnat als we over zijn. Zelfs mijn ondergoed heb ik nat om ‘t gat!
We hebben een Dacia Logan gehuurd, daarmee schijnen veel Marokkanen ook te rijden en vallen we misschien wat minder op als toerist.

De twee mannen rijden voor ons uit richting Fez omdat we de weg niet weten (geen navigatie en zelfs geen kaart…) en bij een rotonde zwaaien ze uit het raam dat wij rechtdoor moeten rijden en zij gaan hun eigen weg.
Eenmaal in Fez wordt het rijden wel iets minder leuk, want het is er heel druk en het lijkt wel of er geen verkeersregels gelden. Het regent nog steeds keihard en alle straten staan blank. Omdat het hier niet heel vlak is zijn sommige straten complete watervallen geworden. We zijn mega chagrijnig en vinden Marokko nu al ruk!
We moeten wel lachen om hoe de mensen zich hier tegen de regen weren, we zien iemand die een hele grote plasticzak tot aan z’n enkels om zich heen heeft getrokken en iemand die zich in een tafelzeil heeft gewikkeld, haha! Maar ja, zij hebben vast hun ondergoed nog wel droog.
We rijden een paar rondjes door de stad en zien geen hotel, maar gelukkig wel een Mac Donalds, dat maakt alles nog een beetje goed. We besluiten de auto op de parkeerplaats van de Mac te laten staan en lopend verder te zoeken naar een slaapplek. Ons enorm verstandige voornemen om iedere avond voor het donker een hotel te zoeken en ons daarna niet meer op straat te wagen is nu al om zeep. ‘t Is pikkedonker en wij lopen nog steeds met onze tasjes door de straten van Fez. Drie kleine Marokkaanse jongetjes lopen een stukje met ons mee om ons een hotel te wijzen, maar die is gesloten. Uiteindelijk vinden we gelukkig toch een hotel en kats kapot laten we ons op bed vallen.
We douchen ons allebei (in oranje water!) en daarna schrijf ik dit reisverslag en Audrey leest een boek. En nu ga ik ook verder in ‘Haar naam was Sarah’. Weltrusten!


DAG 2
zaterdag 12-03-11
Vanmorgen om 6:30 zijn we wakker en tegen 7:00 rijden we Fez al weer uit. We willen vandaag eigenlijk in één keer naar Merzouga en das nogal een knap eind rijden.
Het is een hele mooie route, aan het begin zijn we heel hoog in de bergen en staan we zelfs met onze voeten in de sneeuw. Daarna zijn we al snel in Ifrane, het bekendste skigebied van Marokko. Ze noemen het ook wel Marokkaans Zwitserland en daar heeft het inderdaad ook veel van weg, alles is er groen of er ligt een laag sneeuw.
Na Ifrane veranderd het landschap heel snel. We wanen ons zelfs weer terug in Ijsland, zulke gigantische grote lege dorre vlakten. Hoewel we bijna geen dorpen of steden tegen komen lopen er heel veel mensen langs de weg (waar komen die vandaan, en waar gaan die naartoe?).
We zien heel veel ezeltjes met nomaden op de rug en gigantische kuddes schapen. En hier en daar zien we kleine tafeltjes met flessen erop langs de weg staan, geen idee wat dat is.
Onderweg komen we ook langs een hele oude vulkaankrater, wat zorgt voor een hele grote zwarte vlek in het overwegend rood-bruine landschap.

Als we heel langzaam door een dorpje rijden, omdat er allemaal mensen midden op de weg lopen zit er een groepje jongens op een muurtje. Eén van hen doet alsof hij een ring om zijn middelvinger schuift. Hij wil trouwen, haha! Ach, waarom ook niet?!
Tegen de middag krijgen we honger en in Midelt gaan we op zoek naar een tentje waar we wat kunnen eten. We zien een Italiaan en hebben wel zin in pizza. De eigenaar staat ons al op het stoepje te wenken dat we binnen moeten komen.
Eenmaal binnen vragen we om de kaart, maar dat zit er niet in. Er is blijkbaar maar één gerecht, dus we wachten wel af wat ‘t gef… We krijgen een tajine met aardappeltjes en ranzig vlees.
Terwijl we eten is al het personeel heel erg druk met ons, ze zetten de televisie aan met Arabische muziek (pfff…) en één van de drie (Omar) wil met Audrey trouwen. Het is echt lachen, hij zegt steeds: schone Frau, meine Frau, ich bin lachen! Dat soort onzin…We hebben de grootste lol!
Een andere jongen (Mohamed) vertelt ons dat hij woestijnsafari’s begeleid in Merzouga, en daar willen we nou net naartoe. Hij zegt dat het eventueel wel mogelijk is dat we vanavond nog de woestijn in gaan. Eigenlijk hadden we dat voor morgen bedacht, maar een dagje eerder is beter, kunnen we ergens anders wat langer blijven. We spreken een programma en een prijs af, en dan vraagt hij of hij met ons mee kan rijden naar Merzouga, zo’n vijf uur verderop. We twijfelen wel even, want alle Marokkanen waren kut-Marokkanen moesten we immers niet vergeten…
Uiteindelijk zeggen we dat het goed is, we betalen en willen weg. Dan zegt Mohamed dat Omar ook graag mee wil, want hij is nog nooit in de woestijn geweest (of zoiets…). Dan vinden we het even iets minder leuk worden, maar voordat we het weten hebben de twee zich al op de achterbank genesteld.
We weten ons even geen raad, op de tweede dag al onze goede voornemens overboord gooien is ook al zowat… Toch lijkt het ons wel vertrouwd en we zeggen dat het goed is. Omar wil even langs zijn huis om wat geld op te halen, dus daar rijden we eerst maar even langs. Als Omar uitstapt vragen we Mohamed naar de bedoelingen van Omar met zijn voorgenomen huwelijk met Audrey, haha!
Mohamed zegt dat Omar alleen maar loopt te ‘joken’ en we besluiten ze maar gewoon te vertrouwen, totdat blijkt dat dat eigenlijk niet kon… Pfff, dat klinkt echt naïef he?!

Het is echt heel erg gezellig, ze vertellen veel over Marokko en de gebruiken daar en wij vertellen dat we in Nederland vaak gewaarschuwd zijn voor de ‘dangerous Moroc-people’. Mohamed zegt dat hij hoopt dat we na deze week van gedachten veranderd zijn.
Onderweg stoppen we een paar keer om wat foto’s te maken. Bij een van die stops zien we twee ezeltjes met twee Berber-vrouwen. Mohamed en Omar zijn ook Berbers en maken een praatje met die vrouwen. Als we weg gaan vragen ze om geld en we geven ze een paar dubbeltjes. Uiteraard is het ze niet genoeg en ze worden een beetje pissig. Mohamed zegt ze dat ze op moeten zouten, althans dat denken we, want ze taaien meteen af. Toch wel handig die kersverse vrienden van ons…
Omar spreekt echt heel veel talen, hij spreekt Arabisch, Berbers, Italiaans, Frans, een beetje Engels en een beetje Duits. Het is overigens echt supermakkelijk dat alle Marokkanen vloeiend Frans kunnen. Naja, als je dat zelf ook kunt tenminste… Wij niet, beetje jammer…
We vragen ze ook naar die flessen die we steeds in de berm zien staan. Ze zeggen dat er honing in zit om te verkopen. Maar we zien geen verkopers. Ze zeggen dat die verderop liggen te slapen en wakker worden als er iemand stopt. Als we dan beter opletten zien we inderdaad af en toe iemand in de struiken liggen.

Als we dichter bij Merzouga komen zegt Mohamed dat hij een verrassing voor ons heeft en begint af te tellen. Als hij bij nul is duikt er achter een bocht een enorm groot heel blauw meer op, heel vreemd hier in de droogte.
Onderweg komen we langs de Gorges du Ziz, een niet heel erg spectaculaire kloof. De laatste zestig kilometer loopt de weg parallel aan een hele grote oase. Echt heel bizar! Om ons heen is alles droog en dor, alleen in die smalle strook staan duizenden, misschien wel miljoenen palmbomen. Heel mooi!
Het was echt een mega lange dag met heel veel kilometers en we zijn helemaal kapot!
Tegen 18:00 rijden we dan eindelijk Merzouga binnen en al gauw zien we de rode zandduinen van de woestijn van Erg Chebbi in de verte opdoemen. Geweldig mooi hoe de avondzon de duinen donkerrood kleurt!
Niet veel later zijn we bij de herberg van waaruit onze kamelentocht gaat beginnen.
Mja, en dan komt er nu een verhaal waar ik eigenlijk niet mee thuis kan komen… Bij die hut zijn alleen maar mannen, waarvan de meeste met zo’n lang gewaad en zo’n soort tulband-achtige doek om het hoofd. Beetje engig nu allemaal ineens, en we zijn hier wel heel ver van de bewoonde wereld.
Dan blijkt ineens dat Omar en Mohamed niet mee de woestijn in gaan, maar bij de hut blijven waar we ze morgenvroeg pas terug zullen zien. En wij moeten nu dus met twee vreemde kerels mee de donkere woestijn in! Ergens zie ik het allemaal al niet meer zitten, maar dit zal vast ook wel weer loslopen. We lopen naar de kamelen en ik klim als eerste op de rug van een van die beesten. Ik zit net of dat kutbeest gooit me er al weer af. Doodeng en zo ommeunig hoog!!! Ik gil als een idioot de hele woestijn bij elkaar (en ik wist nooit dat kamelen ook konden gillen, maar deze dus wel, dat beest is compleet losgeslagen. Ik sta te trillen, maar doe (na wat kuiern) uiteindelijk nog maar een poging. En weer wordt ik eraf gegooid. Ik ben compleet aan het flippen en wil echt niet meer! Audrey ondertussen ook niet meer en we vragen of we niet iets anders kunnen regelen… Een jeep? In de hut slapen? Whatever… Mohamed gaat navragen, maar moeilijk, moeilijk, moeilijk… Ik vind het ook een beetje lullig voor Mohamed, en probeer dus maar nog een keer. Maar ik ben inmiddels panisch voor dat beest, echt ik haat hem!!! Misschien nog wel erger dan een spin!!!
Audrey klimt dan ook op één van de kamelen, die bikkel!
Uiteindelijk zit ik er ook op, maar kan alleen nog maar janken (whaha, ja, echt he… val ik even mooi door de mand).
Gelukkig vindt iedereen me dán wel zielig en mag ik er weer af… Ik sta echt te flippen door die stomme rotknol. We kunnen in de hut blijven slapen en dan proberen we het morgen wel weer. Nou, ik dacht het nie!! Ik probeer helemaal niks meer!

We zetten onze tassen in ons huisje en dan gaan we terug naar de tent voor het eten. Inmiddels heeft de hele familie van Mohamed zich verzameld in de tent en er worden allerlei trommels aangerukt en een waterpijp. En dan kan het feest beginnen! We hebben echt de avond van ons leven, het was zo leuk. Iedereen maakte muziek en zong en danste door de tent! Na ieder liedje roept iedereen tegelijjk: ‘Afrikááááááááhh!!!’. We hebben ons echt donders vermaakt tussen die Marokkaanse familie. Beter dan dit had het in de woestijn niet kunnen worden! Uiteraard moet ik nog de hele avond aanhoren dat ik zonder kameel wel weer het mannetje ben… Haha, ik voel me echt zo’n kneus! Waarschijnlijk ben ik de allereerste toerist die ze jankend van de kameel af hebben moeten plukken!
We drinken muntthee en eten weer uit de tajine. Omar wil nog steeds met Audrey trouwen, maar gelukkig kunnen we ook daar nog steeds om lachen.
Alle lampen zijn uit en er branden overal kaarsjes, zo willen ze ons in ieder geval het gevóel geven dat we in de woestijn zijn, maar dan zonder kameel (jaja, ze wrijven het er lekker in…).
Tegen 22:00 vinden we het wel mooi geweest en willen naar bed. We zeggen de mannen welterusten en zoeken ons huisje op. Morgen is het vroeg dag, om 5:00 komt Mohamed ons wekken om alsnog ze zonsopgang in de woestijn te gaan kijken. En zo missen we gelukkig toch niks (behalve dan een nachtje slapen in de woestijn zelf).


DAG 3
zondag 13-03-11
Om 4:30 gaat onze wekker, pffff…
We pakken onze spullen bij elkaar en wachten voor de tent op Mohamed, al geloven we eigenlijk niet dat hij echt z’n nest uit gaat komen. Om 5:00 komt hij precies volgens afspraak in z’n pyjama aanlopen, met Omar in z’n kielzog, die meteen weer van start gaat: ‘Schone Frau, ich liebe dich, meine liebe…’.
Ze liggen in een deuk om mijn fiasco met die kameel. Dat beest was echt losgeslagen en schreeuwde en bokte al voordat we erop gingen zitten. Nou doen ze steeds dat geschreeuw na van die kameel en dan maken ze een slaande beweging. Ze hebben dat beest gewoon steeds een beuk gegeven in de hoop dat ie niet meer zo zou schreeuwen en ik alsnog op zijn rug zou gaan zitten.
Buiten zijn er heeeeel veel heeeeele heldere sterren, echt heel bijzonder, nog nooit eerder gezien. Volgens Mohamed komt dat omdat de woestijn compleet donker is en je daardoor de sterren veel beter ziet.
We blijven nog een half uurtje in de tent kletsen, of eigenlijk vooral lachen om die kameel (we hadden dus ook een half uur langer kunnen pitten…). Dan blijkt dat Mohamed zijn sleutel kwijt is en zich niet kan omkleden. In de tent zoeken we tevergeefs een tijdje en als dan het echte pikkedonker weg is gaan we lopend (bijna net zo ruig als op de kameel toch?) de woestijn in (hij in z’n pyjama).
We lopen een heel eind door de duinen en op één van de hoogste toppen die we zien gaan we zitten wachten op de zon. Omar schrijft in het zand en tekent een kameel (jaja, nou weet ik het wel, haha).
Op die duin zien we het langzaam licht worden en dan verschijnt de zon boven de horizon. Alle duinen worden nu van één kant aangelicht, heel mooi!!
Als de zon helemaal op is lopen Mohamed en Omar terug naar de herberg en wij willen blijven. Ze maken zich even zorgen of we de weg wel terug gaan vinden, maar we verzekeren ze dat het goed gaat komen.
We blijven nog een uurtje in de woestijn en maken heel veel foto’s! Daarna lopen we terug en al snel hebben we de herberg terug gevonden. Mustafa, de broer van Mohamed maakt voor ons een ontbijtje met Turks brood, jam, honing, olijven en een soort boter. Voor het eerst krijgen we nu ook Marokkaanse koffie (mokkamilch noemt Omar het op zijn Duits). Best lekker met heel veel melk. De muntthee ben ik ook al weer klaar mee eigenlijk, mierzoet!! Audrey vindt het wel heel lekker!

Om 9:00 nemen we afscheid bij de herberg en gaan weer op pad. We moeten Omar en Mohamed in een dorp verderop afzetten. Onderweg daar naartoe gaan we nog naar een Touaregfamilie (een stam in Marokko), maar dat is echt ubertoeristisch. Al zijn er in deze periode van het jaar gelukkig bijna geen toeristen. Ze proberen ons een tapijt aan te smeren (en met mijn opmerking dat we alleen handbagage hebben redden we het niet, want ze kunnen het ook opsturen…). We maken er ons vanaf met wat oorbellen en dan is iedereen blij (zelfs wij, want ze zijn best mooi). Dan hebben we het wel weer gezien en gaan weer verder.
Onderweg vragen ze ons of we Jezus en Maria ook kennen. Wij zeggen van wel en leren ze ‘spiekerjozef’ zeggen. Vanaf dat moment noemt Omar zichzelf ‘spiekeromar’, geen idee hebbende waar hij het in godsnaam over heeft, haha! Hij is echt enorm gestoord!! We liggen constant in een deuk! Mohamed is wat stiller en serieuzer en neemt een beetje de rol van reisleider op zich.
Even later zijn we in Erfoud en daar zwaaien we Omar en Mohamed gedag. Ze zorgen ervoor dat we op de juiste weg richting Marrakech terechtkomen, Mohamed geeft wat adviezen voor plekken om te slapen de komende nacht en dan biw weer met oons eang’n, haha! We zijn heel erg moe, slecht geslapen en heel vroeg op en nemen ons voor om vanmiddag vroeg te stoppen en de middag wat te gaan lummelen met een boekje.
We willen vandaag in ieder geval naar de Todra-kloof en verder zien we wel.
Net voordat we de kloof inrijden zien we aan de linkerkant van de weg een rivier waarin heel veel vrouwen zich verzameld hebben om de was te doen. Een erg kleurig geheel. Jammer genoeg vinden ze het niet heel erg leuk dat we foto’s van ze maken en dus laten we dat maar voor wat het is…
De Todra-kloof zelf is mooi, maar veel meer ook niet. De Gorges du Verdon in Frankrijk zijn in ieder geval een stuk spectaculairder. Wanneer we de kloof doorrijden zit er een klein blauw autootje (ook een Dacia trouwens) achter ons te drukken, erg irritant en we willen hem er langs laten. Dat doet hij ook en gaat naast ons stil staan, en dan… Zitten daar gewoon kats Mohamed en Omar in!!!! Zo bizar! Een paar honderd kilometer vandaan van waar we ze hebben afgezet! Hoewel we vanmorgen blij waren dat we weer met z’n tweeën verder konden vinden we het nu wel weer heel erg leuk dat we ze treffen.
Met z’n allen rijden we door tot we aan het einde van de kloof zijn en niet verder kunnen. We stappen uit en blijven even hangen. We schudden handjes met Mustapha (een vriend van Mohamed) die met hun mee is gekomen. We vragen wat ze nu in godsnaam hier weer doen…
We vonden het al zo raar dat Omar op steil en sprong zijn ‘pizzeria’ uit kan stappen en een paar dagen weg kan blijven, totaal zonder bagage. Mohamed was toen al onderweg naar de herberg van zijn familie in de woestijn, maar die heeft zich nu blijkbaar ook ineens bedacht dat ie wel even een paar dagen ‘op vakantie’ kan gaan. Het blijkt dat Mustapha in zijn eentje op reis was door Marokko en hen toevallig heeft getroffen in Erfoud en Omar en Mohamed vonden het een prima plan om gewoon in te stappen en mee te rijden naar weten wij veel waar…
We snappen er niks van, want hoe komen Omar en Mohamed dan weer terug thuis? Even voor jullie beeld: Omar is inmiddels meer dan 1000 kilometer bij zijn huis vandaan! Zelfde als wij a la minute zouden gaan beslissen om met iemand mee te rijden naar Zuid-Frankrijk of zo, zonder tas hè!!
Zij vinden het blijkbaar allemaal heel gewoon en zeggen: by bus…’. Naja, het zal wel… Echt heel heel raar! (of had ik dat al gezegd? 😉

Nadat we weer vertrekken bij de kloof gaan zij onderweg wat eten en wij rijden door. We hebben afgesproken om elkaar weer te treffen in Boumalne. Daar weet Mohamed een leuk slaapadresje.
Als wij daar aankomen rijden we een rondje door het dorp en bellen dan Omar waar ze zitten. Nog vijf kilometer zegt ie… En meer dan een half uur later zijn ze er pas. Er was iets met de banden van hun auto geweest of zo (bellen is er niet bij bij dat volk hier…).
Het adresje waar we naartoe gaan ligt in de bergen en we rijden achter hen aan door de Gorges du Dades, waanzinnige uitzichten en eigenlijk heel onverwacht. De Todra-kloof is erg bekend, maar deze veel minder, maar dat is geheel onterecht. Audrey en ik stoppen steeds om foto’s te maken en steeds denken we dat we ze dan kwijt zijn, maar toch staan ze steeds wel weer ergens te wachten.
Na een uurtje of zo stoppen we bij een klein huisje, we gaan thee drinken bij een Bedoeinen-man! Zo leuk, hij woont in een in de rotsen uitgehouwen grot! Echt niet voor te stellen hoe iemand daar kan wonen. Hij zit met heel veel kleden over zich heen op een bankje zijn resterende leven uit te zitten… Hij breit schoentjes die hij verkoopt op een markt.
Na de thee bedanken we hem en zijn dan ook bijna bij het eindadres. Het blijkt gewoon een woonhuis te zijn van een Berber-familie die zij kennen. Naja gewoon… We lijken wel 200 jaar terug in de tijd te zijn. Er wordt brood gebakken in een vuur buiten, voor de wc moeten we ook naar buiten, hun wasgoed hangt in de struiken te drogen en binnen is er bijna geen meubilair te vinden. Eerst gaan we in een kamertje zitten met allemaal gekleurde bankjes langs de zijkanten, we krijgen weer koffie met melk (voor de melk wordt de koe voor het huisje met de hand gemolken) en ze zetten brood met dadels op tafel. Dan vertrekken de jongens (waarheen???) en wij zitten alleen met een hele familie die alleen maar Berber spreken.
De dochters zitten allemaal wat onwennig te giechelen en soms probeert er iemand wat te vragen in het Berber. Naja, en dan kunnen we niks anders dan onze schouders ophalen en lief lachen, erg ongemakkelijk allemaal. Op ons aller beste Frans kunnen we met handen en voeten erbij een heel klein beetje communiceren. Ze zijn allemaal wel heel hartelijk, de dochters (iets jonger dan wij vermoed ik) knikken steeds naar ons en ’oma’ (de zus van de moeder van alle broers en zussen hier) blijft maar koffie schenken. We weten ons maar slecht een houding te geven en al gauw vragen we af waar die jongens blijven.
Niet veel later zijn ze terug, ze hebben boodschappen gedaan voor het avondeten en ze drukken ons wat chocola en zo in de handen, omdat het gebruikelijk is dat wij cadeautjes geven aan deze mensen. Wisten wij veel dat we hier terecht gingen komen en als we dat al wisten dat we dan ook cadeautjes mee moeten nemen… We beginnen bij de kleine Youshra van vijf, die al direct tussen ons in is komen zitten. Uiteraard gaat zij meteen met het grootste stuk aan de haal wat iedereen doet lachen.
Na de dadels zijn de Omar, Mustapha en Mohamed ineens weer weg en wij zitten er weer een beetje te kijken. We spelen vooral met Youshra en af en toe proberen we wat te praten met de dochters, de zoon en moeder. Als ze eten gaan koken vragen we of we ze kunnen helpen, maar dat is uiteraard niet aan de orde. Dus we hangen maar weer verder…
Er komen heel veel mensen langs, tantes, neefjes en nichtjes en we gaan ons steeds meer op ons gemak voelen, maar als de jongens al anderhalf uur weg zijn raken we toch een beetje over de zeik. De familie probeert ons uit te leggen waar ze zijn, maar we snappen er niks van.
Uiteindelijk bel ik Omar en die zegt: ’Nog eine minuut’. Naja, dat kennen we inmiddels… Maar een kwartiertje later zijn ze gelukkig dan toch terug. Kats dik!!!
Daarna is het wel heel erg gezellig!! We gaan naar een andere kamer waar iedereen op en onder dekens gaat zitten.
Er wordt Marokkaanse muziek gedraaid en Youshra danst wat door het kamertje, echt zo enorm schattig met haar Marokkaanse kleedje aan.
Daarna moet ze gaan slapen, in grote doeken wordt ze bij oma op de rug vastgebonden en daar valt ze vervolgens in slaap…

We zijn ook zóóóó moe! Maar voor het eten gaan slapen kan echt niet, dus we blijven zitten. En dan komen de zussen uit de keuken met een hele grote schaal couscous en bovenop ligt er een gebraden kip die ze vanmiddag uit z’n kooi hebben getrokken. Er staan heel veel lepels rechtop in en iedereen zit in een kring om die schaal te eten, erg grappig! En dan ben ik ook aan de beurt! Mustapha wil met mij trouwen! En daar ben je dan mooi klaar mee… Onder het eten wil hij steeds dat ik van zijn lepel eet, wat ik uiteraard niet doe!
Ik raak een beetje over de zeik en zeg steeds dat ie moet kappen, maar ik maak totaal geen indruk. Uiteindelijk zegt Mohamed hem dat ie ff moet indammen. Dat werkt… Voor even… Naja, al met al was het eigenlijk allemaal best wel lachen!
Als Mohamed zegt dat ze normaal gesproken met de handen eten zeggen wij dat we niet willen dat ze zich voor ons aanpassen. En even later zit iedereen lekker met z’n handen in de rijst te graaien, eet smakelijk!
De hele familie heeft de binnenkant van de handen en onderkant van de voeten zwart van de henna. En de jongens hebben blijkbaar gevraagd of ze dat ook bij ons willen doen!!! De schoondochter komt met een bak aangemaakte henna binnen, en probeer dan nog maar eens te weigeren…
We maken ze wel even goed duidelijk dat ze onze onderarmen mogen beschilderen, maar niet onze handen, want ze zien ons al aankomen op ons werk…
We dachten dat we allemaal van die schattige bloemetjes en zo zouden krijgen, maar het komt erop neer dat Omar zich uitleeft op Audrey’s arm en Mustapha op die van mij en ik nu met hele grote, ommeunige slordige letters heel groot ‘TESSA’ op de arm heb staan (ik had hem er even goed ingepeperd dat het geen ’MUSTAPHA’ ging worden) en Audrey heeft gewoon alleen maar gore vlekken… Hahaha!

En dan willen we echt naar bed en dat zeggen we tegen Mohamed. We gaan weer naar het kamertje met de bankjes waar de zussen alle banken tegen elkaar aanschuiven, waardoor er één heel groot bed ontstaat. Als we willen helpen houdt iedereen ons tegen, dat is echt niet de bedoeling. De jongens komen vragen of we het wel oké vinden dat we alleen bij de vrouwen gaan slapen en zij in de kamer ernaast. We zeggen dat we ook wel bij hen willen slapen, maar begrijpen al snel dat dat eigenlijk ‘not done’ is. Ook prima, we slapen nu overal wel…
Met z’n zevenen liggen we uiteindelijk bij elkaar, oma, de twee zussen, de schoonzus, de kleine Youshra (die tot 23:00 bij oma op de rug heeft gezeten) en Auw en ik, beetje vreemd, maar wel geweldig om mee te maken!


DAG 4
maandag 14-03-11
De volgende ochtend horen we al heel vroeg buiten de oproep voor het gebed. Oma stapt uit haar bed om te gaan bidden, de rest blijft lekker liggen. Even later komt ook oma weer terug haar bed in. Als we rond 7:00 uur écht wakker worden zijn de meeste vrouwen er al uit. Oma en Youshra liggen er nog, en als ze ziet dat we wakker zijn begint ze meteen te zwaaien en even later ligt zit ze bij ons in bed. De hele ochtend spelen we met haar en ze drukt zich steeds tegen ons aan en geeft kusjes. Echt zo lief!! We ontbijten met z’n allen: pannenkoek!! Naja, een soort van… Best wel lekker eigenlijk, maar niet om 8:00 ‘s morgens. Uiteraard ook weer koffie en thee.
Daarna wordt er wat opgeruimd en dan proberen we met de dongel van Mustapha en mijn netbook of we op internet kunnen, jammer genoeg lukt dat niet.
Als ik zeg dat ik jarig ben gaat iedereen voor me zingen, de jongen balen ervan dat ik het niet een dagje eerder heb gezegd, zodat ze iets hadden kunnen regelen. Maar ik zag al gebeuren dat die familie hier zich van alles op de hals zou halen, dus bewust niks gezegd.
Dan gaan we weer verder. We bedanken iedereen en geven oma 200 dirham (ongeveer EUR 20,-). Zij geven ons 2 enorme plastic tassen vol met dadels en walnoten. Auw en ik nemen er allebei een klein handje uit, maar Omar pakt de hele tas aan! Erg onbeleefd dat we dat hebben geweigerd (tja, wanneer dooj ‘t good…?). We schudden handjes en kussen elkaar gedag (een heel ritueel) en dan horen we ineens een klein meisje huilen. Youshra wil niet dat we gaan… Pfff, dan houden ook Auw en ik het ook nog maar moeite droog. Ze trekt zich steeds tegen ons aan, echt hartverscheurend!! Om en om geven we haar allemaal een knuffel en we hebben nog wat koekjes in de auto en dan moeten we toch echt gaan.
We vragen nog of er iemand van de familie een e-mailadres heeft, zodat we foto’s op kunnen sturen, maar dat heeft niemand. Ook hun huis heeft geen adres, zodat we ook niks per post op kunnen sturen. We balen echt enorm dat we geen échte cadeautjes bij ons hebben.
Bij oma op de rug zwaait Youshra met dikke tranen tot we uit het zicht zijn verdwenen, niet echt leuk om zo weg te moeten gaan!

Als we al weer een tijdje op de grote weg rijden, slaan de jongens ineens linksaf een zandweg in…Euhm, wat doen? Volgen maar… Zal dit het moment worden van de beroving??
Na een kwartiertje stoppen ze ergens langs die weg met de mededeling dat ze een verrassing hebben voor mijn verjaardag.
Ohh oooohhh, wat nou weer?!! Mohamed en Mustapha lopen een eindje weg en komen dan terug met de mededeling dat het niet door gaat. Er zou iemand een omelet komen brengen of zo…?!?! Haha, what the fuck??

Nog even later zijn we bij de studio’s van Ouarzazate, de grootste ter wereld (al waren we daar pas achter toen we al lang weer thuis waren). Ze noemen het hier ook wel Marokkaans Hollywood. Er zijn hier heel veel bekende films opgenomen, maar het interesseert ons eerlijk gezegd geen flikker en we willen verder… We hebben steeds hele vage stops, dan moet er weer iemand een sigaret, dan loopt er weer iemand een huis binnen of zo, dan moeten ze weer een flesje water halen, dan moet er iemand pissen, dan moet er een lifter mee, om gek van te worden!
Bij één van die stops merken we dat met name Omar weer erg bezopen is, we eten tajine en eerst gooit hij een glas om en daarna maait hij bijna de hele tajine van tafel.
Mohamed is al niet veel beter te pas en begint een ‘promotiepraatje’ met wat Duitse toeristen die die wil paaien voor een tochtje door de woestijn. We zien die mensen moeite doen om zo snel mogelijk weg te komen, we schamen ons dood… Mohamed wordt echt mega-irritant als hij gedronken heeft.
Hij zegt 100 keer hetzelfde: ‘I‘m a travel-man, think with your eyes, not with your ears’ Dat soort filosofische onzin. Uiteraard kunnen we daar niet naar luisteren, maar als we ook maar even de andere kant opkijken schreeuwt ie: Eej, eej, eeeeejjj!!! Of hij trekt keihard aan onze jas. We zijn ze even spuugzat!!

Vanavond zijn we van plan om te gaan slapen in Toualet, een idee van Mohamed en omdat ie ons al een paar keer op zo’n leuk plekje heeft gebracht leek ons dat wel een goed idee.
Maar één keer in Toualet kunnen we nergens slapen en hij veranderd iedere minuut ‘ZIJN programma’ en uiteindelijk is iedereen ommeunig over de zeik. We besluiten om helemaal niet meer naar Mohamed te luisteren en Mustapha gaat vragen hoe ver het nog is tot Marrakech. Hij vindt het zielig voor mij dat ik nu helemaal geen verjaardagsfeestje heb en heeft het steeds over kaarsjes uitblazen… Alsof ik daar op zit te wachten, ik ben kapot, maar hij bedoeld het goed!
Met Omar praten we Duits, met Mohamed Engels en Mustapha kan alleen maar Frans. Wij kunnen geen enkele taal echt vloeiend en het is dus allemaal net niks… Het komt erop neer dat in iedere zin woorden voorkomen uit ten minste twee verschillende talen, erg grappig!
Marrakech is nog anderhalf uur… Het wordt al bijna donker, maar de avond is nu toch al om zeep, dus we rijden door. Mohamed is met z’n lamme kop uiteraard boos dat zijn plan niet doorgaat en wij doen overdreven vrolijk alleen maar om hem te dissen, haha, the bitches!

Mohamed en Omar hebben ruzie en Omar rijdt met ons mee, maar die zit echt enorm te zeiken op de achterbank. We roepen een paar keer dat ie z’n bek moet houden, maar uiteraard lalt ie vrolijk verder, en dan flikkeren we hem uit de auto en wisselt hij met Mohamed. Die zijn we nog veel eerder zat, zetten hem ook buiten en doen alle deuren op slot. We willen even helemaal niemand meer zien!
We hebben wel een beetje met Mustapha te doen, die is uiteraard nuchter, want hij rijdt. En Mohamed en Omar slaan elkaar in zijn auto bijna de hersens in, zien we vanuit de binnenspiegel. We liggen in een deuk!
Als we over de hele mooie Tizi ‘n Tzicka pas komen is het al aan het schemeren, waardoor we geen foto’s meer kunnen maken, beetje balen! Als we net weer aan de afdaling zijn begonnen zien we van het een op het andere moment helemaal niks meer, er hangt zo’n enorm dichte mist. Alle auto’s gaan midden op de weg stil staan en wij dus ook.
Audrey en ik zien het al gebeuren dat we hier de hele nacht moeten blijven, omdat de mist vast niet eerder dan morgenvroeg op zal trekken, maar de jongens maken zich niet zo druk. Die maken zich eigenlijk nergens druk over, want wat vandaag niet komt, komt morgen wel… Misschien wel een manier van denken waar we jaloers op zouden moeten zijn, maar hier zorgt het regelmatig voor frustratie. Ze zeggen dat we over een half uur weer verder kunnen, gebeurd blijkbaar vaker. En hoewel we er helemaal niks van geloven, klopt het! Na een klein half uurtje is alles weer opgetrokken, heel bizar!

Tijdens dat half uurtje stil staan midden op straat zijn de gemoederen gelukkig wel weer enigszins gesusd. Ze lijken weer ietsje nuchterder…
Maar we waren ze net zo zat, dus wat gaan we doen? Poeieren we ze af, en gaan we met z’n tweeën verder of blijven we bij ze? We kiezen voor het tweede en besluiten dat we ons dan ook niet meer moeten gaan ergeren aan hun ongeorganiseerde gedoe en gezuip.
Na de mist stapt Omar (inmiddels ontnuchtert) bij ons in en dan is hij erg gezellig. Lekker op dreef ook: ‘Meine liebe, ich liebe dich, langsahm frau, ich bin lachen…’.
Soms lijkt het hem ineens binnen te vallen dat ie al zeker drie minuten niet meer gezegd heeft dat ie Audrey liebt, maar dat haalt ie dan in de drie minuten die volgen wel weer uitgebreid in… We hebben filmpjes, echt zo lachen!
Heel laat zijn we die avond in Marrakech, alles zat tegen en ook een slaapplaats lijkt ineens een probleem. Auw en ik bemoeien ons er maar niet mee, het komt vast, net als elke keer, uiteindelijk wel goed. We gaan in het huis van een vriend van Mustapha slapen.
Althans, dat proberen ze ons wijs te maken… Auw en ik hebben allebei het gevoel dat ze deze knakker zomaar ergens van de straat hebben geplukt en hij het wel gezellig vond dat ie een nachtje vijf logees had. Naja, ’t zal wel… Het huisje is niet echt een leuk plekje, maar het is toch tijd om te gaan slapen en morgenvroeg gaan we al weer weg.
Uiteraard komt er weer bier tevoorschijn (Oh god nee hè! Toch geen herhaling van die middag??). Uit fatsoen blijven we zitten en wordt het toch nog wel gezellig. Niemand is gelukkig erg dronken en als Auw en ik om 3:30 dan eindelijk willen gaan slapen vragen ze of we dan helemaal niet meer mee op stap gaan (?!?), de avond is immers nog vroeg… Pfff, wie bint gekke Henkie nie, wie wilt SLOAP’N !!! Maar zij gaan dus nog wel stappen! Ze kleden zich om (iedereen doet kleren van Mustapha aan, die als enige bagage bij zich heeft) en om 4:00 stuiteren ze werkelijk waar nog naar een discotheek! Wij slapen al snel, en om 6:30 zijn ze terug, het is dan al licht buiten. Uiteraard met zoveel lawaai aan het gat dat Auw en ik ook al weer rechtop in ons bed zitten… Nee, we zouden ons niet meer ergeren toch…?! Een half uur later is gelukkig het hele zootje in slaap.


DAG 5
dinsdag 15-03-11
Om 10:00 is iedereen tot onze verbazing al weer wakker. We lummelen nog wat in het huisje, en dan willen Audrey en ik naar het centrum van Marrakech. De jongens zeggen dat we dat niet moeten doen, omdat Marrakech tegen zal vallen. Sterker nog: Ze vinden het zelfs zo verschrikkelijk dat ze niet met ons mee willen… Haha, boeie!!
En we kunnen natuurlijk niet thuis komen zonder Marrakech te hebben gezien, dus slaan alle adviezen in de wind. We vermaken ons met ons tweetjes ook wel!
Ze willen ons wel even brengen (lees: door het drukke verkeer loodsen), waar we erg blij mee zijn! Mustapha is hier heel goed bekend en weet ons dus moeiteloos naar een parkeerplaats midden in het centrum te loodsen. Daar spreken we een tijd af wanneer we ze terug zien.
Audrey en ik lopen met z’n tweeen naar de medina en de jongens gaan naar een internetcafé (of zo). We zijn de parkeerplaats nog niet af en de ellende begint al, van alle kanten duiken er heel veel heel erg opdringerige verkopers bovenop ons. Drukken restauranthouders ons een menukaart onder de arm en hangt er zelfs iemand ongevraagd bijna een slang om mijn nek!!
Pfff… Welkom in Marrakech! We begrijpen de jongens ineens een beetje beter…
De medina vinden we dus eigenlijk helemaal niet zo leuk! Tot overmaat van ramp begint het ook nog te regenen, of eigenlijk valt het echt met bakken uit de lucht! Kortom, geen succes en we gaan de tijd uitzitten in een cafeetje met Marokkaanse koffie! Het is overigens ijskoud en uit eigenwijzigheid hebben we slippers aan gedaan. We zijn immers in Afrika en dan zou het toch gewoon warm moeten zijn!?
Op de afgesproken tijd zijn we terug bij de auto en Omar, Mustapha en Mohamed zitten er al te wachten. Nu gaat Mustapha van start: ‘Mon amour, mien bebe, je t’aime Tiesa’. Hij zegt dat ie het komende half jaar een cursus Engels gaat volgen, zodat we elkaar kunnen bellen als we terug thuis zijn, haha! Tuurlijk schat… Dat Stef er ook nog is maakt totaal geen indruk, hij wacht wel… Whaha!

In twee uur rijden we vervolgens naar Essaouira, stond niet in onze planning, maar een oom van Mohamed heeft daar een soort van vakantiehuisje en een heel klein eettentje. En de jongens willen zelf koken en daarna vuur maken op het strand. Klinkt goed! Doen maar weer…
Het huisje staat op een supermooi plekje op het strand! We drinken koffie in het restaurantje van Abu Kadir (die oom) en daarna gaan we naar het huisje wat er ook nog eens superleuk uitziet. We verheugen ons op die avond!
Dan zeggen ze dat we terug moeten naar Essaouira (waar we net doorheen zijn gereden!!!) om boodschappen te doen voor de tajine. We hadden ons nog zo voorgenomen ons niet meer te ergeren, maar de stoom komt ons al weer uit de oren… Waarom bedenken ze zich dat niet als we daar zijn?!?! Grrrrr….
Samen met Abu Kadir gaan we met z’n vijfen (Mustapha blijft achter, omdat er geen plek meer is in de auto) terug naar de souk van Essaouira, wat wel superleuk is!
Heel erg druk zo laat op de avond, een markt met een heel groot deel met alleen maar vis, en daarnaast vooral heeeeeel veel groente.
We balen dat we de videocamera niet bij ons hebben, maar we hadden in al onze naïviteit verwacht dat we naar de supermarkt zouden gaan… Echt álles is hier anders dan bij ons! Als we de boodschappen bij elkaar hebben lopen we terug naar de auto. Mustapha is in het huisje achtergebleven en belt in het halve uurtje dat we in de auto zitten minstens tien keer, de idioot!
Dan terug in het huisje zet Mohamed het opnieuw op een zuipen. Binnen hele korte tijd heeft ie een hele liter wodka achter de kiezen, dus hij is katjelam en uber-irritant. In ZIJN programma zouden Abu Kadir, Auw en ik de tajine gaan maken, maar Mustapha wil heel graag helpen. Mohamed trekt Mustapha steeds de keuken uit en als zijn oom zegt dat het oké is dat Mustapha de tajine maakt gooit ie dat lieve mannetje bijna van z’n stoel. Iedereen raakt alweer enigszins over de zeik…
Abu Kadir is trouwens echt een schatje, hij zegt steeds dat zijn huis ons huis is en dat hij hoopt dat we het leuk vinden en als we nog eens naar Marokko komen dan we dan opnieuw van harte welkom zijn…
Als de tajine even later op het vuur staat suddert ook de irritatie verder door.
Mustapha kruipt een slaapkamer in en als hij terug komt doet hij alle lampen uit… Wat nou weer?!?!
Dan komt Mustapha de slaapkamer uit met een bord met 31 kaarsjes en ze zingen Marokkaanse verjaardagsliedjes, echt zo leuk hè! Mustapha is een enorm blij ei en loopt de hele dag met een enorme grijns op z’n smoel. En nu hij dit ook nog heeft geregeld denkt hij dat hij me de dag van m’n leven bezorgd! Die bruiloft kan bijna niet meer mis gaan!
Hij wil tijdens de liedjes steeds m’n handje vasthouden en hij vindt het allemaal heel erg romantisch. Ondertussen valt Omar bijna met z’n hele hebben en houden in dat bord met kaarsen en Mohamed doet erg zijn best mijn feestje te verpesten. Hij slaat Audrey met de videocamera weg en als iedereen dan weer op hem begint te schelden gaat hij voor het beeld staan, de sukkel! Met zijn zatte kop zegt ie dat ie een hekel heeft aan elektrische apparaten, haha! Gewoon echt hè! We hebben nog nooit iemand zo dom horen lullen als ie zat was…

Gisteren heb ik trouwens nog wel een cadeautje gekregen van die jongens voor mijn verjaardag. Een soort schaaltje, of asbakje, of kandelaartje, of whatever… Haha, geen idee wat het eigenlijk is, echt prachtig dus begrijpen jullie wel!! Maar wel lief dat ze daaraan gedacht hebben!

Als het eten klaar is schelden de jongens elkaar ondertussen de huid vol, probeert de oom van Mohamed de boel te sussen en hij verontschuldigt zich telkens voor zijn neefje, die zich ondertussen ontpopt heeft tot een klein terroristje. Ze slaan elkaar nog net niet de hersens in, maar er vallen steeds stoelen om en het geeft erg veel lawaai.
De jongens zijn echt door het rooie en zo nu en dan pakt er iemand z’n spullen, omdat ie het niet meer trekt… Haha, klinkt nu grappig, maar was het toen niet hoor…
Abu Kadir zegt steeds dat we stil moeten zijn voor de buren, Auw en ik hebben zo met hem te doen. Hij had verwacht ons een leuk avondje te kunnen bezorgen en nu is het één groot fiasco. Mohamed is echt compleet lam, hij valt steeds om en trekt en duwt aan iedereen, gooit steeds het eten half van de tafel en iedereen baalt van hem. Zijn oom doet heel erg zijn best, maar ineens wordt hij woest en gooit Mohamed naar buiten. Even later komt hij weer binnen (want Mustapha vindt het zielig dat het regent… Zucht…) en zo gaat dat een paar keer over. Na een keer of vier lijkt het maar het beste om allemaal gewoon in bed te gaan liggen, heel erg jammer, maar het kan blijkbaar niet anders. Het is nog een heel geduw en getrek voordat Mohamed ook in een slaapkamer is. Van 2:30 tot 6:00 horen we Abu Kadir lullen als brugman om Mohamed in zijn bed te houden en Mohamed ligt keihard te lallen en te schreeuwen. Iedereen ligt wakker… Om 6:00 stapt Mohamed ineens alle slaapkamers in en nu slaan opnieuw bij Mustapha de stoppen door. Weer ruzie dus… Iedereen gaat maar weer uit bed en we zitten met z’n allen om de tafel onder dekentjes, het is er erg koud. Mohamed weet nog steeds van geen ophouden en pas een uur later ligt iedereen te slapen, buiten is het al weer licht…


DAG 6
woensdag 16-03-11
Om 8:30 is iedereen al weer uit bed, na anderhalf uur slaap! Audrey en ik hadden al besloten niet meer met Mohamed verder te gaan reizen. Hij heeft er echt voor gezorgd dat we hele leuke dingen meemaken, dat kunnen we niet ontkennen, maar hij zorgt ook voor heel veel ergernissen. Dan gaan we toch maar liever met z’n tweeën verder reizen. Een nachtje wél slapen zou ook wel eens leuk zijn…
Mustapha en Omar kunnen hem ook niet meer zien en willen eigenlijk ook wel van hem af, maar we hebben het gevoel dat ze hem dat allebei niet durven te zeggen.
Als we buiten komen zien we dat het supermooi weer is, maar ook dat de band van onze auto lek is. Naja, dat krijg je als je steeds over dikke keien rijdt…
Eerst maar eens ontbijten in het eettentje van Abu Kadir. Het ontbijt is eigenlijk overal hetzelfde, opnieuw Turks brood met verschillende soorten beleg. De ruzie van gisteravond houdt de gemoederen die ochtend nog lang bezig… Abu Kadir blijft de hele ochtend zijn excuses aanbieden voor Mohamed.
Die is na anderhalf uur slapen uiteraard nog steeds flink sjikker en komt ineens drijfnat aanwandelen… Hij is met álle kleren aan in de zee gaan zwemmen!! Zelfs zijn leren jas, schoenen en zijn pet heeft hij niet afgedaan! Hij zegt dat zijn moeder hem altijd heeft geleerd: ‘Als je water ziet, moet je gaan zwemmen’. Serieus hoor, zo zat die vent steeds te lullen…
Mustapha die goedzak geeft een droog stel kleren aan Mohamed.
En terwijl hij zich omkleedt gaan de jongens onze band wisselen en Auw en ik lopen een beetje in de weg, haha! We hebben al gauw in de gaten dat die nieuwe vrienden van ons niet bijster technisch zijn aangelegd en staan wat bedenkelijk te kijken naar hun banden-wissel-talent. Gelukkig komt er een vrachtwagenchauffeur aan die blijkbaar ook zijn twijfels heeft, en met zijn hulp zit binnen de kortste keren de wisselband er dan erop!
Als die chauffeur klaar is gaat Omar nog wel even met de sleutel alle moeren na om nog een klein beetje van zijn mannelijkheid overeind te houden. Haha, beschuut’n-kearlkes!
Dan komt Mohamed aanlopen, en je gelooft het niet, maar die idioot is gewoon ook met zijn droge pak weer het water ingesprongen!!
Weer wordt er gescholden en Mustapha en Omar zeggen Mohamed nu toch dat ie maar ziet hoe hij thuis komt, maar niet meer met hen… Abu Kadir geeft ze groot gelijk! Wij ook!

De hele ochtend blijven we nog wat rondhangen op en rond het strandje bij Abu Kadir, een erg leuk plekje! Auw en ik lopen steeds zo ver mogelijk de zee in en moeten dan terug rennen voor de golven. Uiteraard gaat dat al snel mis en hebben wij onze broeken ook kletsnat… Maar we hebben wel gelachen!
De jongens vragen om de sleutel van onze auto… Waar is die? Heeft Mustapha die niet in z’n zak gedaan na het wisselen van de band? Nee? Omar misschien?? Neee?!? In mijn trui… Nee!! In mijn trui, in mijn trui, in mijn trui… NEEEEEHHHH?!?! Whhaaaaahhhhh!
Ik kan wel janken (voor de verandering doe ik dat vandaag een keer niet)!! Ik moet de sleutel zijn verloren in de zee… En we hebben geen reservesleutel, wat nou??
De jongens zeggen tergend rustig (zo rustig dat het ons bijna irriteert) dat we dan even moeten gaan zoeken (pfff, die jongs kriej de pis echt niet lauw!!)
Maar we gaan dus zoeken (naar een speld in een hooiberg…), Auw en ik in de zee en Mustapha en Omar op het strand.
Ondertussen zeg ik nog een paar keer dat Mustapha z’n zakken na moet zoeken, maar hij zegt er 100% zeker van te zijn dat hij hem aan mij heeft terug gegeven (maar ja, ’t blijft wel een Marrokaan hè… haha). Mijn rugzak gaat een paar keer op de kop, maar helemaal niks!
Auw en ik zijn al aan het overleggen hoe nu verder als Omar vanaf het strand zwaait dat ie de sleutel heeft gevonden. Ook weer zo enorm droog dat we er niks van geloven en dus gewoon door zoeken… Maar hij roept weer dat hij hem heeft en als we dan naar hem terug lopen heeft hij hem gewoon écht!!! Pffff… Wat een avond, wat een nacht en wat een ochtend…

Ondertussen loopt Mohamed ook stuitertjedik in alleen z’n veel te grote, en niet zo heel erg sexy (zacht uitgedrukt) onderbroekje door de zee te stappen. We zijn echt vies van hem en elke keer als hij in de buurt dreigt te komen lopen Auw en ik in de andere richting.
Omar en Mustapha hebben het in de gaten en liggen telkens in een deuk.

Na mijn sleutel-incidentje gaan we verder. Omdat Mustapha het niet over zijn hart kan verkrijgen Mohamed hier gewoon achter te laten brengen we hem en Abu Kadir naar Essaouira, gelukkig moeten we toch die kant op.
Net voordat we de stad in rijden staat ook hier weer politie en worden we weer een keer aangehouden. Als we het raam opendraaien schreeuwt die agent meteen al: ‘300 dirham, now!’. We schrikken er behoorlijk van, maar ik voel me enigszins gesterkt door Omar die bij ons op de achterbank zit en vraag om een geschreven bekeuring of zo. De reactie is: ‘NOW’, en de toon is nog aggressiever dan de eerste keer.
Omar zegt dat we beter maar gewoon kunnen betalen, maar ik weiger… Ik vraag nogmaals wat het probleem is en of we een formele bekeuring kunnen krijgen. Dan moeten we uitstappen en meelopen naar de politieauto. Het blijkt dat we te hard hebben gereden, al geloven we daar niks van. Ze schrijven een bekeuring uit en dan betalen we toch maar. Voor die € 30,- willen we dit niet laten escaleren… De agent in de auto geeft ons allebei een appel (waarvoor???). Ondertussen wordt er ook nog een auto met Franse toeristen aangehouden en die mogen zelfs € 100,- betalen. Pfff, wat een corrupte bende, maar ja, we voelen ons in dit vreemde land nou ook niet echt geroepen om hier de wereldverbeteraar uit te gaan hangen…
Eerder deze week werd Mustapha ook al een keer aangehouden door de politie en hij moest gewoon die agent betalen voor niks, alleen maar om te voorkomen dat ze problemen zouden gaan maken en hij door mocht rijden. Hij heeft dat toen ook niet gedaan, en ook dat liep uiteindelijk gelukkig goed af, maar zo werden we wel weer even met de neus op de feiten gedrukt… We zouden bijna blij worden met ons overgeorganiseerde Nederlandje.

In Essaouira drukt Mustapha Mohamed zelfs nog wat geld in zijn handen waarmee hij in ieder geval weer thuis kan komen… Niet te geloven toch?!
We nemen afscheid van Abu Kadir en zeggen Mohamed (die al de hele ochtend roept dat we ‘not so very good people’ zijn) koeltjes gedag. Daarmee is Mustapha dus wel zijn kleren kwijt, maar dat kan hem blijkbaar niks schelen. Ze zijn hier echt zoveel vrijgeviger dan bij ons. Zowel Mohamed als Omar hebben helemaal geen geld bij hen, maar Mustapha betaalt alles voor ze, want het zijn toch vrienden zegt ie dan (al is de vriendschap met Mohamed nu wel over vrezen we…). Ook als er lifters langs de weg staan worden die altijd meegenomen. En als de auto al vol is wordt er gestopt om sorry te zeggen dat ze niet mee kunnen rijden, tenzij er nog plek is in onze auto natuurlijk, dan moet ook die achterbank eerst vol! En eigenlijk vinden we dat helemaal geen probleem, wel gezellig juist! ‘Oons ma mos es wett’n…’ is een zinnetje dat we deze vakantie al heel vaak herhaald hebben…

Vanaf Essaouira nemen we de kustweg richting Rabat, in Rabat woont een vriend van Mustapha waar we kunnen blijven slapen.
In het eerste dorpje waar we doorheen komen stoppen we om de kapotte band te laten maken. De garage pompt de band op en gooit hem in het water om het lek te zoeken, maar dat blijkt er helemaal niet te zijn. De jongens bij de garage vragen ons de hele auto even te brengen om de rest van de banden ook na te kijken. En dan komen we erachter dat Mohamed alle ventielen los heeft gedraaid tijdens één van de keren dat Abu Kadir hem buiten heeft gegooid. We zijn in staat om terug te gaan rijden om hem op zijn bek te gaan slaan!!
Als ik terugloop naar Mustapha’s auto om die ook te checken heeft ook hij een platte band… Gelukkig is er niks echt kapot en na het oppompen van alle banden kunnen we weer verder. Toch komen we die dag nog wel een keer of vijf bij een garage, want Mustapha’s auto heeft ineens allemaal rare mankementen… En zo houdt Mohamed ons, ondanks dat ie er niet meer bij is, toch nog een groot deel van de dag bezig. Omar vraagt ons of we even willen checken of we onze camera’s, netbook en telefoons nog wel hebben, want nu kunnen we immers nog terug rijden om Mohamed ergens van de straat te plukken. Gelukkig is dat niet nodig!

We zijn echt compleet naar de kloten en zien al snel in dat Rabat niet meer gaat lukken vandaag, niet verantwoord met zo’n brakke kop. We stoppen nog ergens bij een tent langs de weg en de jongens bestellen één of andere gigantische bak vol met heel veel verschillende soorten visjes. Het ziet er echt creapy uit en Auw en ik eten dan ook bijna niks. Daarna nog een kan muntthee en dan gaan we op zoek naar een slaapplaats, uiteraard niet voordat we nog eerst weer een rondje mokkamilch gedronken hebben in een cafeetje.

In El Jadida vinden we een heel leuk appartementje. De jongens willen al weer eten en gaan de straat op, Auw en ik blijven achter in het huisje en horen overal enge geluiden, haha! Beetje ruig naar Marokko, maar dan bang voor wat geluidjes, wat een helden! Drie kwartier later zijn ze (gelukkig) terug met eten en ze hebben allebei een nieuw stel kleren, Mustapha heeft weer eens getrakteerd! Ze laten allebei helemaal trots hun nieuwe pakkie zien. Haha, grappig toch! Omar liep overigens ook al 6 dagen in dezelfde kleren (hij had immers geen bagage bij zich), dus dit schone kloffie is niet echt een overbodige luxe…

Het appartement is wel leuk, maar ook weer niet schoon. Zelfs de afwas van de vorige bewoners staat nog op het aanrecht en ook de badkamer is duidelijk niet schoongemaakt. Eerlijk gezegd vinden we dat niet zo’n probleem, we hebben onze lakenzakken en kussenslopen wel bij ons en als het echt heel ranzig is kruipen we daar wel in.
We blijven nog even nazitten en nu Mohamed er niet meer bij is, is de rust weer terug en is het gelukkig ook weer gewoon gezellig. Omar gaat voorlezen uit een Nederlands boek, wat echt enorm grappig is… Sommige stukken kunnen we niet eens verstaan. Als hij het woord ‘kerkklokken’ tegenkomt gieren hij en Mustapha het uit. Blijkbaar betekent het in het Berber: ‘kont’. Haha! Ook dat woord zijn ze, net als die kameel, nog lang niet vergeten…

De jongens willen wel nog even hun frustraties kwijt over Mohamed. Het schijnt dat Mohamed ons elke keer overal te veel voor had willen laten betalen om het verschil in zijn eigen zak te kunnen laten glijden, de eikel! Gelukkig hebben Omar en Mustapha daar een stokje voor gestoken. Ze hadden ons in Essaouira ook al gevraagd geen geld meer rechtstreeks aan Mohamed te geven, maar liever via hen te betalen. En elke keer als er betaald moest worden merkten we al dat er steeds een discussie ontstond tussen die jongens.
Mustapha vertelt dat Mohamed gezegd heeft dat alle Europeanen met het woord ‘BANK’ op hun voorhoofd rondlopen. Whaha! Gelukkig zijn we die knakker nu kwijt…

Die avond slaapt iedereen heel vroeg vanwege afgelopen nacht. Audrey en ik zijn allebei nogal slecht te pas en heel vroeg in de ochtend geef ik zelfs over…


DAG 7
donderdag 17-03-11
Hoewel we ons hadden voorgenomen de volgende ochtend heel vroeg te vertrekken lukt dat niet, ik voel me nog steeds knap slecht… Ik was vanmorgen al heel vroeg wakker, en nadat ik heb overgegeven kom ik eigenlijk niet meer in slaap.
Gelukkig is de rest ook op tijd wakker en we hangen nog een tijdje onder de dekentjes op de bankjes in het appartement.
Nadat ik wat gegeten heb van het droge brood dat al de hele nacht op tafel heeft gelegen, gaat het gelukkig iets beter. Om 9:00 gaan we uiteindelijk toch maar op weg richting Fez, waarbij we onderweg weer een paar keer stoppen voor mokkamilch (zucht…).
Mustapha wil heel erg graag naar Rabat, wat van ons niet echt hoeft. Hij wil graag die vriend van hem bezoeken die daar woont en ook de stad bekijken. Audrey en ik willen dan liever iets meer tijd doorbrengen in Fez. We stellen weer voor om ons op te gaan splitsen en wellicht in Fez weer opnieuw af te spreken. Dan zegt Mustapha dat hij dan liever met ons meegaat naar Fez en Rabat wel een andere keer zal bezoeken. Dat vinden wij vervolgens weer zielig en besluiten uiteindelijk om wel naar Rabat te gaan, maar niet naar de vriend van hem. Voor iedereen een goed compromis!
Op een terrasje aan zee drinken we wéér mokkamilch die middag! Het is in een soort van strandtentje en het is geweldig mooi weer vandaag! Echt genieten! Daarna eten we in een restaurantje dat zij heel luxe vinden en wij eigenlijk niks bijzonders.
We hebben besloten vandaag maar een dagje van de Marokkaanse keuken vandaan te blijven i.v.m. ons onrustige darmstelsel… We laten het uiteraard niet zo merken, maar het blijft erg grappig hoe verschillend we zijn. Als er een modern gebouw langs de weg staat, zeggen zij steeds dat we een foto moeten maken, terwijl wij juist de oude medina’s veel leuker vinden, en die vinden zij dan juist weer niet leuk… ‘Nicht schön’ zegt Omar dan, haha! Grappig toch? Hun zitten altijd al in die oale kroam…
In het restaurantje zitten we bínnen, terwijl buiten de zon schijnt, het is 27 graden, beetje jammer! De jongens kruipen steeds weg voor de zon en Auw en ik kunnen er juist niet genoeg van krijgen. Onderweg van Rabat naar Fez nog een laatste keer een mokkamilch stop en pas tegen 18:30 zijn we die avond in Fez, en dat hadden we toch graag iets anders gezien.
Maar dan hadden we maar met z’n tweeen moeten gaan reizen en vinden het nu ook eigenlijk wel prima zo… Het was echt een relaxed dagje vandaag met veel terrasjes en koffie, ook wel eens lekker!

In Fez zoeken we weer een cafeetje op waar we thee kunnen drinken en daarna gaan we zoeken naar een slaapplaats. Dat valt nog niet mee en we rijden een tijdlang door het veel te drukke verkeer.

De jongens zijn de hele week al compleet onder de indruk van Audrey’s stuurmanskunsten. Zelf bakken ze er eerlijk gezegd niet zo heel veel van, het gaat bij hen héél vaak nét goed…
Vanmiddag hebben ze op een haar na een hond doodgereden, vervolgens hebben ze wel vijf minuten lang een soort bedankgebedje gehouden. Ze zeiden steeds zoiets als: ‘Bedankt voor een nieuwe kans, we zullen nooit meer te hard rijden, het was stom van ons…’. Heel apart!
Ze zeggen ons dat we ’s avonds zeven minuten lang met onze ogen dicht en zonder te praten elkaar moeten omhelzen als bedankje dat het goed gegaan is. Uiteindelijk komt die groeps-hug er (gelukkig 😉 niet meer van.
Het verkeer is in de grote steden echt een enorme chaos, er staan bijna geen stoplichten en ook verkeersborden zien we maar sporadisch, geen borden die verkeersregels aangeven, maar al helemaal geen borden die je de weg wijzen. In Marokko staat echt helemaal níks aangegeven! Tijdens het rijden zien we de jongens dan ook constant uit het raam roepen en zwaaien om de weg te vragen.
Daarnaast zijn ook de wegen nog eens heel erg slecht, heel veel gaten die we soms maar ter nauwernood kunnen ontwijken. Al met al niet een heel erg veilige situatie, maar gelukkig weet Auw ons zonder kleerscheuren een weg door Marokko te banen.

Als we de weg gaan vragen stapt er weer eens iemand bij in de auto om ons de weg te wijzen. Dat hij een kwartier later kats aan de andere kant van de stad is, is hier blijkbaar geen enkel probleem, want zo gaat het eigenlijk al de hele week…
Die man weet weer een leuk appartementje te vinden en uiteraard wordt er weer eten gehaald. Omdat we niet weten uit wat voor een ranzige toko’s ze ’s avonds dat eten steeds vandaan halen eten wij er eigenlijk bijna niet van. Audrey’s darmen zijn de hele week als kats van ’t rabat en die van mij nog niet, maar dat wil ik graag zou houden…

Ook dit appartementje heeft weer van die typische Marokkaanse bankjes rondom de woonkamer staan. We pakken wat dekens waar we onder kunnen gaan zitten, Audrey leest een stuk uit haar boek weg en ik probeer het reisverslag bij te werken, maar dat wordt niet echt gewaardeerd. Ze vinden het maar belachelijk dat we de laatste avond niet al onze aandacht op hun richten, haha! Arme jongs…
Maar eigenlijk hebben ze ook wel gelijk, we zijn niet echt gezellig en slaan ons boek en de computer maar weer dicht… We kletsen nog wat met de jongens en tegen middernacht gaan we allemaal slapen.


DAG 8
vrijdag 18-03-11
De laatste dag zijn we gelukkig vroeg wakker, we willen vanmorgen nog wat van Fez zien en rond 14:00 moeten we richting het vliegveld. We pakken onze tassen en vertrekken zonder ontbijt richting de medina, volgens onze reisgids is de medina van Fez de mooiste van Marokko.

Eerst rijden we naar de Borj du Sud, uiteraard ook weer met een mannetje erbij die ons de weg wijst. Vanaf daar hebben we een heel mooi uitzicht over de medina. Hier horen we voor het eerst deze vakantie ook Nederlanders praten.
Na de Borj moeten we tanken en dan rijden we naar de medina. Denken we… De jongens denken blijkbaar wat anders, want een kwartier later stoppen we ergens waarvan we nog geen idee hebben wat het eigenlijk is. De uitleg van de jongens is wat onduidelijk, maar we verstaan iets van een waterfabriek of zo… (niet ergeren, niet ergeren, niet ergeren…) Het is er wel heel erg druk en verderop zien we een groot uitkijkplateau. We zijn erg benieuwd wat we vanaf daar te zien zullen krijgen en als we dichter bij het randje komen doemt er een waanzinnig bijzonder plekje voor onze neus op, een buitenzwembad!!! Whaha! Echt waar! De jongens vinden het fantastisch en hebben het gevoel dat ze ons hiermee de dag van ons leven bezorgen. Dorper Esch is nog mooier…
Maar we liggen in een deuk, het is echt hilarisch hoe enorm onder de indruk de jongens van het zwembad zijn. Mustapha roept: ‘Supèèèèèèrrr, súúúpèèèèèèèèèrrrr!!! Haha, we komen niet meer bij, echt àlles loopt anders dan we verwacht hadden deze vakantie! En toch hadden we het eigenlijk niet anders gewild. Voor de toeristische dingen kunnen we altijd nog een keer terug, maar een week als deze gaan we nooit weer meemaken!
Rond het zwembad zijn mensen bij kraantjes overal flessen water aan het vullen en we vermoeden dat het een soort van natuurlijke bron is of zo, maar ook dat maakt het voor ons niet boeiender dan dat het was.
Mustapha wil tot overmaat van ramp ook nog zwemmen… (niet ergeren, niet ergeren, niet ergeren…). Ook dit grapje kost dus weer minstens een uur…
Als we vanaf de waterfabriek terugrijden naar het centrum zien we ineens rondom de auto allemaal Marokkaanse mannen met spandoeken en Marokkaanse vlaggen, die in koor Marokkaanse leuzen roepen. We realiseren ons dat we middenin een politiek protest zitten (in de periode dat wij in Marokko waren was de politieke situatie in het hele Midden Oosten erg onrustig). En daarmee hebben we ook nummer drie van de dingen die we niet zouden doen toch gedaan… (sorry mam…).

Maar daarna gaan we naar de medina. Denken we… De jongens denken opnieuw wat anders, want we stoppen bij een klein werkplaatsje waar ze mozaiken maken. Wel heel erg mooi om te zien trouwens. Heel veel mannen zitten op de grond met een klein bijteltje hele kleine stukjes mozaik in precies het goede vormpje te bikken. Een andere ploeg legt ze dan in een bepaald patroon op een groot bord waarop het later zal worden afgesmeerd. Wat een monnikenwerk… Er worden bankjes, tafelbladen en fonteintjes gemaakt. Erg mooi, maar ja, dat gaat niet lukken in onze rugtas.

En dan toch eindelijk de medina! Erg leuk, hele smalle straatjes die soms volledig overdekt zijn door de daken van de aanliggende huizen. Overal zijn er kleine winkeltjes die vreemd genoeg niet echt op toeristen gericht zijn, wellicht zitten we toch niet in het echte toeristische deel van de medina. De jongens vertellen dat vrijdag de dag is dat alle Moslims bidden en dat er daardoor heel veel gesloten is vandaag, dat kan ook een reden zijn…
Er is geen verkeer toegestaan in de straatjes en daarvoor zijn de steegjes ook veel te smal.
Het vervoer gebeurd met handkarren of met ezels, die we in Marokko heeeeeeel veel gezien hebben.

We willen graag naar de leerlooijerij kijken, die hier ergens moet zitten. We proberen dat in ons beste Duits/Frans/Engels aan Omar en Mustapha te vragen en ze begrijpen ons vrijwel meteen, denken we…. Een poosje later sleuren ze ons een winkeltje binnen waar we leer kunnen kopen (zucht…).
We wijzen naar Omars leren jas en zeggen ‘fabricage’. Dan is het wel duidelijk en ze gaan de weg vragen en even later staan we dan eindelijk op een dak van waaruit we uitzicht hebben op de baden van de leerlooijerij, geweldig mooi!
Op een binnenplaats tussen de hoge gebouwen bevindt zich een honingraat aan putten. De huiden worden eerst ontvet en ontdaan van haar en daarna gekleurd in de baden. De mannen die hier aan het werk zijn staan tot aan hun kruis in de baden op de huiden te stampen en soms worden ze er even uitgehaald om ze vervolgens weer terug te gooien. Tegenwoordig gebeurd het kleuren van het leer met chemicalien wat voor veel schade zorgt aan de armen en benen van de leerlooijers, ook weer niet echt ons baantje zeg maar…
Daarnaast schijnt hier normaal gesproken ook een enorm indringende geur te hangen, en we zien wat andere mensen met een blaadje munt onder de neus lopen om die stank te verdoezelen, maar eerlijk gezegd ruiken wij bijna niks…

Na de leerlooijerij is het al middag en we hebben nog steeds niet gegeten. We ploffen neer op een terrasje en de jongens bestellen maar weer een tajine, de zoveelste deze week.
Dit is echter wel de lekkerste die we gehad hebben, een soort gehakt met brood, kip, rijst en wat dubieuze sausjes! En de zon brandt er lekker op los, wat wil je nog meer?!
We laten het ons enorm lekker smaken, terwijl er steeds een klein jongetje mee staat te kijken die we in Nederland al lang een trap onder z’n kont hadden gegeven. Maar Omar smeert een broodje voor hem en stopt het helemaal vol met kip, Mustapha bestelt een flesje cola voor hem en zo eet het ventje lekker met ons mee… Als wij, en hij, onze buik vol hebben is het eten nog niet op en een zwerver komt aanlopen en vraagt Omar naar wat eten… De eigenaar van het terrasje jaagt de man weg, maar Omar zegt dat het oke is en dat ie rustig aan mag schuiven om de restjes op te eten. Auw en ik kijken elkaar beschaamd aan en denken: ‘Zo kan het dus ook…’. Het blijft ons verbazen hoe geweldig gastvrij ze hier zijn…

We blijven tot grote ergernis van Omar en Mustapha (die de zon nu al niet meer kunnen zien en zich helemaal verstopt hebben in hun capuchon) nog even op het terrasje hangen en gaan dan terug naar de auto om richting het vliegveld te gaan.
Hoewel het maar een heel klein eindje rijden is moeten we uiteraard onderweg wel weer ergens stoppen voor wat drinken en een sigaretje. Hoe kan het ook anders… Maar we zijn toch nog vroeg en in de berm drinken we onze flesjes leeg.
Daarna in één ‘rukje’ door naar het vliegveld (ja ja) en daar ruimen we de auto maar eens op. Die ziet er echt niet uit, de jongens hebben een paar keer achterin gezeten en zo af en toe een lifter en dus is hij achterin net zo vies als voorin.

De jongens hadden ons vanmorgen als iets verteld over een toeristen controle. Helemaal hebben we het niet begrepen, maar blijkbaar is het hier niet heel vanzelfsprekend dat toeristen zich ophouden met de locals of zo. Ze zeggen ons wat we moeten zeggen als ze ons dingen gaan vragen, maar ook dat begrepen we niet en gingen er maar vanuit dat het wel los zou lopen. Maar nu op het vliegveld komt de politie vragen naar de papieren van de jongens. Omar heeft zijn paspoort thuis, maar geeft zijn werkpas af.
De politie loopt er mee weg en de jongens fluisteren ons in dat er misschien een probleem is en vertellen nog een keer wat we moeten zeggen. We snappen er echt niks van en besluiten maar te doen alsof we alleen maar Nederlands spreken, kunnen we ook niks verkeerds zeggen…
Mustapha ziet dat we een beetje schrikken en zegt dan dat alles goed is ‘c’est bien mien bébé’. Tuurlijk, maak dat maar een ander wijs…
Uiteindelijk loopt het goed af en we zien vooral bij Omar opluchting, al weten we nog steeds niet wat nu precies het probleem was.

Dan onze auto maar eens terugbrengen. Youssef staat ons weer op te wachten en we laten Omar en Mustapha uitleggen wat er met de banden gebeurd is. Geen enkel probleem gelukkig! We moeten nog 50 DH bijleggen voor het wassen van de auto, maar we hebben al twee dagen ons geld kats op en nog geen bank gezien, waardoor we al twee dagen op de zak van Mustapha teren (die ook hier weer geen enkel probleem van maakt…).
Nu grappen wij tegen Youssef dat wij Europeanen altijd denken dat alle Afrikanen het woord ‘BANK’ op hun voorhoofd hebben staan. Ze liggen in een deuk! Zelfs Youssef, terwijl hij niet eens weet wat er aan die opmerking vooraf is gegaan…
Mustapha betaalt Youssef en ondertussen lopen Audrey en ik het vliegveld in om geld te pinnen voor Mustapha. Als we hem vragen hoeveel hij nog krijgt zegt hij dat hij geen geld wil… we zijn immers vrienden… Uiteraard lossen we onze schuld wel bij hem af en dan lopen we met z’n vieren terug naar het vliegveld om buiten op het muurtje nog even te genieten van de allerlaatste Marokkaanse zonnestralen.
Ze zeggen ons dat we ze straks bij het gedag zeggen niet mogen kussen. Als de politie het ziet worden we aangehouden en als we vervolgens niet kunnen aantonen dat we getrouwd zijn, kon ons avontuur in Marokko nog wel eens iets langer gaan duren… Dat proberen we dus maar niet!

Een uurtje voordat de gate sluit gaan we naar binnen en nemen daar met een behoorlijke knoop in onze maag afscheid van de jongens! Gek genoeg voelen ze na dit ene weekje al echt een beetje als vrienden… Maar we hebben uiteraard telefoonnummers, e-mailadressen en skypenamen uitgewisseld, dus we zullen elkaar zonder twijfel heel snel weer spreken!

Het avontuur zit er op, over drie en een half uur vliegen zijn we weer terug in ons eigen leven. In het vliegtuig pak ik ‘Haar naam was Sarah’ er maar weer eens bij, dat boek heb ik sinds de heenvlucht niet meer in m’n handen gehad!

Wat was het geweldig!!! Wat is Marokko een geweldig mooi, gevarieerd land. Een compleet andere wereld en dat zo dicht bij huis! Wat zijn we enorm blij dat we die mannen hebben leren kennen en dat we het hebben aangedurft om met ze mee te reizen.
Veel toeristische bezienswaardigheden hebben we nu wel gemist, maar daarvoor kunnen we altijd nog wel een keer terug!
We hebben nu het échte Marokko gezien en dat neemt niemand ons meer af!

En zo zie je maar weer, soms is het zo slecht nog niet om een beetje vertrouwen te hebben in de mensheid…